Oh Oh Lampo? Oh Oh Limbo!
Door: Noortje
Blijf op de hoogte en volg Noortje
19 Augustus 2011 | Italië, Lampedusa
Lieve mensen,
Er is weer een week voorbij op het eiland met de gespleten persoonlijkheid. Want dat is wat het leven van een jonge onderzoekster hier inhoudt. Het grootste deel van de tijd breng ik door in Luilekkerland, Toeristenparadijs, Lampeduda, Het Goede Leven, of hoe je het ook maar wilt noemen, en een klein gedeelte van mijn tijd kan ik besteden aan het achterhalen van informatie over mensen die hier alleen maar van kunnen dromen, opgesloten wachtend op een paar kilometer afstand van mij.
In de afgelopen week alleen al zijn er meer dan 2500 mensen aangekomen, voornamelijk uit Janzour, een stad een paar kilometer ten westen van Tripoli (Libië ). Vorige week vrijdag minstens twee boten, zaterdag zes, zondagnacht één, maandagnacht twee, afgelopen nacht minstens één, en ga zo maar door. Iedere boot met tussen de honderd en driehonderd ‘clandestini’, allemaal op zoek naar een betere toekomst, en meestal oorspronkelijk afkomstig uit sub-Saharisch Afrika. Walgelijke verhalen doen hier de ronde over Khaddafi die mensen net zo lang treitert en bedreigt tot ze een enkeltje Europa accepteren, enkel en alleen om zijn dreigement om “Europa zwart [te] maken” ten uitvoer te brengen. Het trieste is dat mensen die via Libië komen, maar niet van Libische afkomst zijn, worden aangemerkt als economische migranten, en om die reden vaak linea recta naar huis worden gestuurd. En niet naar Libië, maar helemaal naar Nigeria, Mali, Somalië, of waar ze maar oorspronkelijk vandaan komen. De migranten die nog enige kans maken zijn de Libiërs (als oorlogs- of politiek vluchteling) en de Tunesiërs (voor politiek asiel. Als ze om economiche redenen komen, kunnen ze het ook wel schudden). Er zijn sinds februari dit jaar al meer dan 53.000 vluchtelingen op Lampedusa aangekomen, waarvan maar een paar honderd Libiërs zijn, maar waarvan er wel zo’n 29.000 uit Libië vertrokken zijn (de rest uit Tunesië ).
De reis duurt ongeveer een etmaal, en veel van de boten komen niet aan. De opzichters in Libië weten echter precies wat ze doen: toen hier vorige week de Mistralwind heerste (ik vond het heerlijk, maar alle vissers baalden, want de zee was te onrustig om te bevaren), wisten de havenautoriteiten dat er geen enkele boot uit zou varen, en ze konden precies voorspellen op welke dag er weer vanuit Libië op de Poort van Europa gevaren zou worden. Daarbij bedienen ze zich natuurlijk van radio, radar, satelliet en allerhande technieken om te zien of zich een boot in Europees vaarwater bevindt, dus eigenlijk zouden we verbaasd moeten zijn dat nog steeds ongeveer één op de drie boten nooit de kust bereikt, maar verwijnt in het stuk van de Middellandse Zee dat wel een ‘Tombe voor Velen’ wordt genoemd.
Dit alles kom je alleen te weten als je de nationale (!) krant leest, op internet blogs leest, of met organisaties of mensen praat die zich hier ook mee bezig houden. Een centraal informatiepunt is er niet, evenmin als een perscentrum. Je weet dat een boot aankomt omdat je je op het juiste moment op de juiste plek in het dorp bevindt om de ambulance naar de haven te horen snellen, maar dan moet je natuurlijk wel weten hoe de wind staat en wanneer de laatste boot uit Libië is vertrokken. Niet echt leek-proof. Wel is er van iedere organisatie minstens een persvoorlichter, en er zijn heel wat organisaties actief. Ik schat in dat er zo’n twintig grote hier actief zijn, inclusief UNHCR, Save the Children, Medici senza Frontiere, International Organisation for Migration, Croce Rossa, Amnesty, de Ridders van Malta (Cavalieri di Malta; vraag me niet wat die doen) en Terre des Hommes. Dan zijn er nog vele (kleinere) organisaties,waarvan vele de centra niet in gaan. Toegang tot het centrum is sowieso enorm beperkt (een paar maanden geleden is er bijvoorbeeld een wet in werking getreden die zorgt dat journalisten de opvangcentra niet binnen kunnen komen), en je voelt je bijna een voyeur als je om nieuws rond de laatste boot vraagt. De haven waar de boot aankomt, en de haven waar de pont vandaan vertrekt die telkens 1.500 mensen per keer naar Sicilië brengt om over andere opvangcentra verdeeld te worden, zijn te allen tijde verboden terrein. Mijn doel voor de komende twee weken is om alle organisaties die ik ken aan te schrijven en te proberen via hen één van de twee centra binnen te komen. Mocht dat niet lukken, dan verander ik mijn onderzoeksvraag naar iets dat meer het accent legt op de ambivalentie van het leven hier: hemel versus hel. Dat zou mij ertoe in staat moeten stellen om met iedereen die ik kan vinden te babbelen, maar het wordt natuurlijk wel complex om al die gezichtspunten te verwerken. Na anderhalve week hier zou ik al een hele thesis kunnen schrijven, laat staan over vier maanden!
Ik vraag me sinds een paar dagen wel af waarom ik hier in hemelsnaam zit, maar dan vertel ik mezelf maar dat het in de naam van de Wetenschap is. Of iets dergelijks. En dan gaan we gewoon weer voort met ons nuttig maken. Of pogingen daartoe.
Goed. Dus wat heb ik de afgelopen week gedaan? Ten eerste heb ik van de afgelopen elf dagen negen dagen in de bar gewerkt waar ik vorige week over schreef, Bar dell’Amicizia. Er volgen nog twee dagen, en wat er vanaf volgende week gebeurt, weet nog niemand (de toeristenpiek moet dan een beetje minder zijn, dus ik weet niet of ze me nog nodig hebben). Daarbij weet ik ook niet wat ik verdien, heb ik geen contract, en kent niemand mijn echte naam (het is al moeilijk genoeg voor ze om Nora te onthouden). Voor de volledige onderdompeling ben ik al een keer uit geweest met collega’s (de avond voor Ferragosto, 15 augustus, de nationale feestdag ter gelegenheid van Mariahemelvaart. De volgende ochtend moesten we om 6 uur beginnen, dus we besloten maar meteen door te trekken). Verder word ik door verschillende creepy mannen mee uit eten gevraagd, wat uit cultureel oogpunt natuurlijk zéér interessant is (er volgt nog wel een blogpost over de avances die worden gemaakt hier, ik lig iedere keer in een scheur, al zijn sommige echt te brutaal voor woorden), dus mijn avonden zijn meestal ook wel gevuld. En vanavond ga ik bijvoorbeeld wat drinken met een vertaler Frans/Arabisch/Italiaans van Artsen zonder Grenzen, een zeer interessante filmmaker uit Tunesië.
Stiekem vind ik mijn werk in de bar echt heel erg leuk. Een beetje het terras schoonhouden en bedienen, ijsjes (hmmm, ijzen) scheppen, caffè tappen, pizze en arancini serveren, etcetera. Een kruising tussen mijn werk in het ziekenhuis en de taken die je hebt op je eigen verjaardagsfeestje. Al is het iets minder hygiënisch dan het ziekenhuis: de chef loopt gewoon met een peuk in zijn mond foccaccie te bakken, en hetzelfde vaatdoekje wordt natuurlijk een week lang gebruikt. Maar dat kan de pret niet deren, want ik mag gewoon voor ontbijt en lunch alles pakken wat ik maar wil. Not bad.
Mijn werk in de bar zorgt dat men mij hier langzaam leert kennen. Het viel me op dat ik, toen ik van de week bij de tabakzaak in de rij stond voor postzegels, al door drie mensen (mannen uiteraard) bij naam werd begroet, en het is leuk dat mensen terug blijven komen en ook weten dat ik hier voor onderzoek ben, dus me dan dingen vertellen waarvan ze denken dat ik er iets aan heb. Nadeeltje is natuurlijk wel dat ik vrijlopend wild ben, dus dat mannen zich nog net iets vrijer voelen om me bijvoorbeeld te vragen of ik bezet ben. Gelukkig kan ik ook op de brutale-serveerster manier hierop ingaan!
En dan nog wat banaliteiten waar waarschijnlijk alleen mijn moeder en mijn huisarts uit beleefdheid interesse in zouden veinzen: ik zit onder de warmtebultjes, dus ik begin langzaam op een grote steenpuist te lijken. Verder ben ik op mijn werk maar opgehouden met het zweet van mijn lijf te wissen, dus ik ontwikkel dat schrikbeeld van de Oude Man: zweetdruppels aan de neus (of eigenlijk overal; douchen vóór zes uur ’s avonds heeft geen zin). Ik leer mezelf maar aan om zo’n drie liter water per dag te drinken, anders hoef ik helemaal niet meer naar de weezee, en dat willen we nou ook weer niet. En de laatste banaliteit: ik krijg m’n t-shirts niet meer schoon van de zweetplekken. Wat weer als voordeel heeft dat ik mijn garderobe hier kan achterlaten in december, en dat ik met een koffer vol souvenirs kan terugkeren!
Foto’s van de bar en van mijn huidige mini-mini-huisje komen de volgende keer wel!
Liefs,
Noortje
Er is weer een week voorbij op het eiland met de gespleten persoonlijkheid. Want dat is wat het leven van een jonge onderzoekster hier inhoudt. Het grootste deel van de tijd breng ik door in Luilekkerland, Toeristenparadijs, Lampeduda, Het Goede Leven, of hoe je het ook maar wilt noemen, en een klein gedeelte van mijn tijd kan ik besteden aan het achterhalen van informatie over mensen die hier alleen maar van kunnen dromen, opgesloten wachtend op een paar kilometer afstand van mij.
In de afgelopen week alleen al zijn er meer dan 2500 mensen aangekomen, voornamelijk uit Janzour, een stad een paar kilometer ten westen van Tripoli (Libië ). Vorige week vrijdag minstens twee boten, zaterdag zes, zondagnacht één, maandagnacht twee, afgelopen nacht minstens één, en ga zo maar door. Iedere boot met tussen de honderd en driehonderd ‘clandestini’, allemaal op zoek naar een betere toekomst, en meestal oorspronkelijk afkomstig uit sub-Saharisch Afrika. Walgelijke verhalen doen hier de ronde over Khaddafi die mensen net zo lang treitert en bedreigt tot ze een enkeltje Europa accepteren, enkel en alleen om zijn dreigement om “Europa zwart [te] maken” ten uitvoer te brengen. Het trieste is dat mensen die via Libië komen, maar niet van Libische afkomst zijn, worden aangemerkt als economische migranten, en om die reden vaak linea recta naar huis worden gestuurd. En niet naar Libië, maar helemaal naar Nigeria, Mali, Somalië, of waar ze maar oorspronkelijk vandaan komen. De migranten die nog enige kans maken zijn de Libiërs (als oorlogs- of politiek vluchteling) en de Tunesiërs (voor politiek asiel. Als ze om economiche redenen komen, kunnen ze het ook wel schudden). Er zijn sinds februari dit jaar al meer dan 53.000 vluchtelingen op Lampedusa aangekomen, waarvan maar een paar honderd Libiërs zijn, maar waarvan er wel zo’n 29.000 uit Libië vertrokken zijn (de rest uit Tunesië ).
De reis duurt ongeveer een etmaal, en veel van de boten komen niet aan. De opzichters in Libië weten echter precies wat ze doen: toen hier vorige week de Mistralwind heerste (ik vond het heerlijk, maar alle vissers baalden, want de zee was te onrustig om te bevaren), wisten de havenautoriteiten dat er geen enkele boot uit zou varen, en ze konden precies voorspellen op welke dag er weer vanuit Libië op de Poort van Europa gevaren zou worden. Daarbij bedienen ze zich natuurlijk van radio, radar, satelliet en allerhande technieken om te zien of zich een boot in Europees vaarwater bevindt, dus eigenlijk zouden we verbaasd moeten zijn dat nog steeds ongeveer één op de drie boten nooit de kust bereikt, maar verwijnt in het stuk van de Middellandse Zee dat wel een ‘Tombe voor Velen’ wordt genoemd.
Dit alles kom je alleen te weten als je de nationale (!) krant leest, op internet blogs leest, of met organisaties of mensen praat die zich hier ook mee bezig houden. Een centraal informatiepunt is er niet, evenmin als een perscentrum. Je weet dat een boot aankomt omdat je je op het juiste moment op de juiste plek in het dorp bevindt om de ambulance naar de haven te horen snellen, maar dan moet je natuurlijk wel weten hoe de wind staat en wanneer de laatste boot uit Libië is vertrokken. Niet echt leek-proof. Wel is er van iedere organisatie minstens een persvoorlichter, en er zijn heel wat organisaties actief. Ik schat in dat er zo’n twintig grote hier actief zijn, inclusief UNHCR, Save the Children, Medici senza Frontiere, International Organisation for Migration, Croce Rossa, Amnesty, de Ridders van Malta (Cavalieri di Malta; vraag me niet wat die doen) en Terre des Hommes. Dan zijn er nog vele (kleinere) organisaties,waarvan vele de centra niet in gaan. Toegang tot het centrum is sowieso enorm beperkt (een paar maanden geleden is er bijvoorbeeld een wet in werking getreden die zorgt dat journalisten de opvangcentra niet binnen kunnen komen), en je voelt je bijna een voyeur als je om nieuws rond de laatste boot vraagt. De haven waar de boot aankomt, en de haven waar de pont vandaan vertrekt die telkens 1.500 mensen per keer naar Sicilië brengt om over andere opvangcentra verdeeld te worden, zijn te allen tijde verboden terrein. Mijn doel voor de komende twee weken is om alle organisaties die ik ken aan te schrijven en te proberen via hen één van de twee centra binnen te komen. Mocht dat niet lukken, dan verander ik mijn onderzoeksvraag naar iets dat meer het accent legt op de ambivalentie van het leven hier: hemel versus hel. Dat zou mij ertoe in staat moeten stellen om met iedereen die ik kan vinden te babbelen, maar het wordt natuurlijk wel complex om al die gezichtspunten te verwerken. Na anderhalve week hier zou ik al een hele thesis kunnen schrijven, laat staan over vier maanden!
Ik vraag me sinds een paar dagen wel af waarom ik hier in hemelsnaam zit, maar dan vertel ik mezelf maar dat het in de naam van de Wetenschap is. Of iets dergelijks. En dan gaan we gewoon weer voort met ons nuttig maken. Of pogingen daartoe.
Goed. Dus wat heb ik de afgelopen week gedaan? Ten eerste heb ik van de afgelopen elf dagen negen dagen in de bar gewerkt waar ik vorige week over schreef, Bar dell’Amicizia. Er volgen nog twee dagen, en wat er vanaf volgende week gebeurt, weet nog niemand (de toeristenpiek moet dan een beetje minder zijn, dus ik weet niet of ze me nog nodig hebben). Daarbij weet ik ook niet wat ik verdien, heb ik geen contract, en kent niemand mijn echte naam (het is al moeilijk genoeg voor ze om Nora te onthouden). Voor de volledige onderdompeling ben ik al een keer uit geweest met collega’s (de avond voor Ferragosto, 15 augustus, de nationale feestdag ter gelegenheid van Mariahemelvaart. De volgende ochtend moesten we om 6 uur beginnen, dus we besloten maar meteen door te trekken). Verder word ik door verschillende creepy mannen mee uit eten gevraagd, wat uit cultureel oogpunt natuurlijk zéér interessant is (er volgt nog wel een blogpost over de avances die worden gemaakt hier, ik lig iedere keer in een scheur, al zijn sommige echt te brutaal voor woorden), dus mijn avonden zijn meestal ook wel gevuld. En vanavond ga ik bijvoorbeeld wat drinken met een vertaler Frans/Arabisch/Italiaans van Artsen zonder Grenzen, een zeer interessante filmmaker uit Tunesië.
Stiekem vind ik mijn werk in de bar echt heel erg leuk. Een beetje het terras schoonhouden en bedienen, ijsjes (hmmm, ijzen) scheppen, caffè tappen, pizze en arancini serveren, etcetera. Een kruising tussen mijn werk in het ziekenhuis en de taken die je hebt op je eigen verjaardagsfeestje. Al is het iets minder hygiënisch dan het ziekenhuis: de chef loopt gewoon met een peuk in zijn mond foccaccie te bakken, en hetzelfde vaatdoekje wordt natuurlijk een week lang gebruikt. Maar dat kan de pret niet deren, want ik mag gewoon voor ontbijt en lunch alles pakken wat ik maar wil. Not bad.
Mijn werk in de bar zorgt dat men mij hier langzaam leert kennen. Het viel me op dat ik, toen ik van de week bij de tabakzaak in de rij stond voor postzegels, al door drie mensen (mannen uiteraard) bij naam werd begroet, en het is leuk dat mensen terug blijven komen en ook weten dat ik hier voor onderzoek ben, dus me dan dingen vertellen waarvan ze denken dat ik er iets aan heb. Nadeeltje is natuurlijk wel dat ik vrijlopend wild ben, dus dat mannen zich nog net iets vrijer voelen om me bijvoorbeeld te vragen of ik bezet ben. Gelukkig kan ik ook op de brutale-serveerster manier hierop ingaan!
En dan nog wat banaliteiten waar waarschijnlijk alleen mijn moeder en mijn huisarts uit beleefdheid interesse in zouden veinzen: ik zit onder de warmtebultjes, dus ik begin langzaam op een grote steenpuist te lijken. Verder ben ik op mijn werk maar opgehouden met het zweet van mijn lijf te wissen, dus ik ontwikkel dat schrikbeeld van de Oude Man: zweetdruppels aan de neus (of eigenlijk overal; douchen vóór zes uur ’s avonds heeft geen zin). Ik leer mezelf maar aan om zo’n drie liter water per dag te drinken, anders hoef ik helemaal niet meer naar de weezee, en dat willen we nou ook weer niet. En de laatste banaliteit: ik krijg m’n t-shirts niet meer schoon van de zweetplekken. Wat weer als voordeel heeft dat ik mijn garderobe hier kan achterlaten in december, en dat ik met een koffer vol souvenirs kan terugkeren!
Foto’s van de bar en van mijn huidige mini-mini-huisje komen de volgende keer wel!
Liefs,
Noortje
-
19 Augustus 2011 - 19:59
Leny:
Nou Noortje, het is allemaal wel heel erg leuk daar. Trouwens ondanks je pukkelige huid,heb je nog last van die Italianen??
wij zijn jaloers op die temp. daar, wij hoeven het niet zo warm, maar een beetje hogere temp. en droger zou hier toch wel prettig zijn.
Nog heel veel leerzame dagen daar, en geniet er maar van.
Groet en knuffel van ons allemaal uit Zuidwolde -
19 Augustus 2011 - 20:12
Christien:
Noor, wat een fijn verhaal weer! Echt leuk om zo een beetje op de hoogte te blijven. Volgens mij ben je echt goed bezig daar, met al die contacten van je; 't zou me niks verbazen als 't je ook nog gewoon gaan lukken om mee te mogen naar een van die kampen. Die bizarre tegenstellingen op zo'n klein eilandje moeten wel een uiterst vreemde gewaarwording zijn lijkt me; op de foto's ziet het er vooral erg paradijselijk uit, maar het idee dat er ook een nogal tragische kant is heeft iets macabers...
Nou ja, hoop dat je vooral gewoon erg geniet van alles. Succes in de bar en met al je aanbidders en met de bultjes!
Liefs, Christien -
20 Augustus 2011 - 08:22
Linda VS:
Hm, je neemt wel een risico met het vermelden van je banaliteiten want ik neem aan dat je niet per sé wil dat al je bezoekers jou op de hoogte gaan houden van hùn medisch wel en wee?! Verder klinkt het allemaal erg nice hoor, je bent goed bezig *compliment voor ijverige Noortje*
Nou ik moet gaan maar mail je later! Liefs -
20 Augustus 2011 - 10:33
Laura R:
Impressive verhaal! Ik ben er van onder de indruk. Zou me een zorgen maken over "waarom je daar bent", dat zit wel snor. Eerder of je ooit je salaris zal krijgen ;) Sterkte met de hitte, dat zou echt niet mijn ding zijn - went je lichaam daar na een paar weken aan, en past het zich aan, of is het nog precies hetzelfde als op je eerste week?
Tot gauwwwwww, xx Lauwwwww -
21 Augustus 2011 - 14:32
Rineke:
Chicka wat een verhaal man, super interessant! Ook nice om te weten hoe snel je je aanpast :) kijk je wel uit voor due kerels? Enneh thanx voor je kaartje!! Jij staat mooi op de schouw. Geef je wel ff je adres door als je die hebt? Hugz x -
21 Augustus 2011 - 21:36
Yonah:
Meiske, wat een verhalen weer! Zo te lezen heb je die lifeline helemaal niet nodig ;) En wat die mannen betreft: in Suriname zijn de mannen niet heel anders hoor :p Maar goed, daar kletsen we nog wel een keertje over ;) Hoop dat je een beetje bij hebt kunnen slapen. Ik kijk uit naar je volgende update! Veel liefs, bigi brasa, x -
24 Augustus 2011 - 19:59
Edwin:
Hoi Noor,
Interessante omgevingen kom jij toch telkens in terecht. Leuk om te lezen over je ervaringen, als is dat wellicht niet het juiste woord.
Hier is alles goed. Onze vakantie in Bretagne en Normandië was heerlijk, maar niet zo bijzonder als jouw verblijf op Lampadusa.
Groetjes,
Edwin -
27 Augustus 2011 - 13:55
Willemijn:
ha Noortje!
Wat een leuk, maar vooral ook indrukwekkend verhaal! Je begint je draai wel te vinden als ik het zo lees. Ben benieuwd of het lukt zo'n centrum in te komen, zou wel een schat aan nieuwe informatie en indrukken geven denk ik. Heel veel succes en plezier nog! Tot hoelang blijft het nog zo ontzettend warm?
liefs, Willemijn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
