Destination: Lampedusa
Door: Noortje
Blijf op de hoogte en volg Noortje
11 Augustus 2011 | Italië, Lampedusa
Lieve mensen,
En het wonder is geschied: ik ben op Lampedusa! Een miniscule stap voor de mensheid, een enorme sprong voor dit meisje. Ik heb de boottocht overleefd, voel me piekfijn en kan hier vier maanden lang legaal verblijven. Kan toch niet iedereen zeggen die dat probeert. Maar zonder onnodig grove grappen: ik ben goed aangekomen, het is hier een paradijsje en ik heb nog geen enkele vluchteling gezien. Wie ik wel heb gezien en gesproken zijn mensen van het Italiaanse Rode Kruis, van Artsen zonder Grenzen, van International Organisation of Migration, van de kerk (met deze eerste vier heb ik al interviews gehad), allerhande vissers, verhuurders van vakantiehuizen, winkeleigenaars, lui in de straat, bareigenaren, museumdirecteuren, etc. En ik zie het stiekem wel zitten om hier vier maanden te wonen.
Huizen kosten hier nog steeds een fortuin: de eigenaar van het eerste appartement dat ik huurde wilde me 350 euro per week laten betalen. Ondertussen zit ik in mijn derde ‘appartemento’, en morgen verhuis ik hopelijk naar een plek voor de komende vier maanden, voor 350 euro per maand. Degene die mijn stappen de afgelopen vijf jaar hebben gevolgd, begrijpen misschien dat ik het verhuizen ondertussen een beetje zat ben, al kan ik mezelf nog vertellen dat dit bij ‘reizen’ hoort.
Maar ik heb ook een baantje gevonden, bij de bekendste bar/pizzeria/koffietent van het dorp (Bar dell’Amicizia, bar van de vriendschap), en iedereen die ik zeg dat ik er werk zegt dat ze me dan daar wel zien, aangezien ze daar altijd hun koffie komen halen. Leek me wel een goede insteek om de locals te leren kennen, en er werken vooral jonge mensen, dus het is ook nog leuk om te doen. Dat ga ik drie dagen in de week doen. Vandaag had ik mijn eerste dag, en toen ik binnen kwam (ik lieg niet) waren daar al delegaties van het leger, de polizia, de carabinieri, het Rode Kruis, de brandweer, de Guardia di Finanza en één of andere medische organisatie die ik al eerder heb zien lopen maar waar ik nog even achter moet zien te komen wat ze precies doen. Verder heb ik vandaag een stel ontmoet waarvan hij al sinds 2007 hier zit (Save the Children) en zij sinds 2008 (UNHCR). En natuurlijk word ik aan alle locals voorgesteld door mijn hilarische collega’s, die er maar niet over uit kunnen hoe onwijs lang ik wel niet ben. Zeer handig.
Wat eerste indrukken van het eiland kun je sowieso opdoen door menne fotokes te bekijken, maar ik kan er nog wel wat verbaals aan toevoegen. Het is hier zoals gezegd een klein paradijs. Het eiland bestaat vooral uit gortdroge rotsen met wat sprieterige vegetatie, en azuurblauwe baaien met en zonder stranden ertussen. Het water is kristalhelder, en de stranden helemaal schoon. De mensen zijn afwisselend moddervet of sprietmager, en iedereen verplaatst zich op een scooter, in een auto, of in zo’n belachelijke golfcaddy (ik val echt behoorlijk op, als vrouw, alleen, lang en lopend. Gelukkig zijn er nog steeds mensen die verbaasd opkijken als ik ze na een paar minuten uitleg dat ik Nederlands ben, dus ik geloof dat het qua taal ook wel goed zit). Er zijn alleen maar Italianen, en die kun je opdelen in een paar groepen: de locals (okee, okee, die zijn natuurlijk niet allemaal hetzelfde, maar voor het moment gooi ik ze maar even in één categorie), de toeristen (de meesten blijven voor een weekje, misschien twee) en de hulpverleners (die van het Rode Kruis blijven standaard maar 15 dagen, die van bijvoorbeeld IOM veel langer). En dan de enkele eenzame journalist, en de nog zeldzamere antropoloog (=moi).
De afgelopen dagen heb ik veel opgetrokken met een groepje van vijf Oostenrijkse ‘journalisten’, studenten die besloten dat het tijd was om een ander beeld van Lampedusa de wereld in te helpen en die al hun spaargeld bij elkaar hebben gegooid om deze week onderzoek te doen naar het fenomeen ‘vluchteling’. Ze zijn onwijs goed voorbereid, hebben zeer professionele apparatuur bij zich, stellen zichzelf in contact met alle organisaties die hier aanwezig zijn (en dat zijn er flink wat), en vinden het prima als ik bij ieder interview aanwezig ben. Op mijn beurt probeer ik ze ook te helpen, want al heb ik vier maanden de tijd en heb ik dus niet zoveel haast als zij, ik ontmoet toch ook al wat interessante lui (zo ben ik toevallig bij de moeder van de burgemeester aan de keukentafel terecht gekomen, heel leuk. Helaas had ze het alleen maar over haar been dat pijn deed en het feit dat mannen toch niet voor zichzelf kunnen zorgen en altijd een moeder of een vrouw nodig hebben. Ik ben maar niet met haar in discussie gegaan).
Al met al is het een beetje een vreemde wereld hier. Aan de ene kant zijn er de aangeslagen hulpverleners die me huiveringwekkende verhalen vertellen over de boot met 25 doden die vorige week is aangekomen, en de andere boot die zes dagen op open zee had gezwalkt zonder navigatie, waardoor veel mensen zeewater hadden gedronken en er zo’n honderd mensen met de ambulance afgevoerd moesten worden, terwijl dat normaal maar voor één op de honderd mensen hoeft te gebeuren. Aan de andere kant zijn er de toeristen (en de hele economie die daar omheen draait) die de hele dag op het strand liggen, ’s avonds met live muziek vermaakt worden en zich de koning te rijk wanen. De ambivalentie wordt pas echt duidelijk als je met de locals praat die zich nog een beetje betrokken voelen, zoals die van de kerkelijke organisaties, en de vissers die een half jaar geleden, toen er opeens 6000 mensen in een week voor de deur stonden, kleding en eten naar de haven brachten en tientallen mensen bij hen thuis lieten douchen en slapen. Deze laatste groepen voelen zich ook zeer gefrustreerd, aangezien ze niets meer mogen doen van de autoriteiten, maar ze wel zien dat de manier waarop het nu gaat mensonterend is en zoveel voordeel zou kunnen hebben van vrijwillige bijdragen vanuit het dorp.
De gewone burger merkt niets van alle problematiek die zich op een kilometer van het dorp afspeelt. Er zijn twee ‘kampen’ (de correcte term is natuurlijk ‘centra’), één voor mannen aan de ene kant van het eiland, waar je niet dichter bij kunt komen dan tot de militaire post die aan het begin van de weg staat, en één voor vrouwen en minderjarigen, waarbij je wel tot de poort kunt rijden. Het is relatief onmogelijk om het kamp binnen te komen als je niet bij één van de hulporganisaties aangesloten zit, wat op zich een goede ontwikkeling is, maar wellicht dat ik er met wat gelobby in de komende vier maanden wel binnen kan komen, als ik dat zou willen. Over dat laatste moet ik me nog even bezinnen.
Tot zover mijn verhaal over Lampedusa, want hier kan ik de komende vier maanden nog vandaan en over rapporteren. Het is alleen dat ik er nu rete-enthousiast over ben, dus dat ik bijna zou vergeten dat ik nog een week over Sicilië heb gezwalkt voordat ik hier naartoe kwam. Eerst een dag met een rits klasgenoten naar Siracusa, waar we de hele dag hebben rondgezworven rond Middeleeuwse kasteelresten en Griekse en Romeinse amfitheaters. Vervolgens met mijn huisgenootje Isabella, haar hubby Alessio en mijn klasgenoot Tamàs naar Castelmola, een dorp met een ge-wel-dig uitzicht over de baaien rond de Etna. En een paar dagen later mocht ik naar Palermo, met Tamas en Marina, een ander klasgenootje, waar ik een dag later Brechje en Willemijn ontmoette. Met hen heb ik nog drie dagen verder gereisd: van Palermo (in het noord-westen) via Monreale naar Agrigento (in het zuid-westen). Zie de foto’s voor indrukken, want indrukwekkend was het. Sicilië is echt een vergaarbak van culturen, die allemaal hun best hebben gedaan hun sporen achter te laten. Van Normandiërs in de 12e eeuw en Grieken in de 6e eeuw vC tot Spanjaarden in de 18e eeuw en Berlusconi in het heden. Ik heb het in ieder geval geweldig gehad, hoop dat zij niet te gek zijn geworden van de Hohe Messe in de auto (voor USKieten die dit lezen: I’ll be back, en dat heeft AF op haar geweten)!
Tot zover. Fijn dat jullie bij me zijn!
Liefs,
Noortje
PS Vaste verblijfplaats + adres volgt spoedig! Al ben ik ervan overtuigd dat post geadresseerd aan Lampedusa, "la ragazza olandese" (het NLse meisje) mij ook wel bereikt. Zou een leuk experiment zijn :)
En het wonder is geschied: ik ben op Lampedusa! Een miniscule stap voor de mensheid, een enorme sprong voor dit meisje. Ik heb de boottocht overleefd, voel me piekfijn en kan hier vier maanden lang legaal verblijven. Kan toch niet iedereen zeggen die dat probeert. Maar zonder onnodig grove grappen: ik ben goed aangekomen, het is hier een paradijsje en ik heb nog geen enkele vluchteling gezien. Wie ik wel heb gezien en gesproken zijn mensen van het Italiaanse Rode Kruis, van Artsen zonder Grenzen, van International Organisation of Migration, van de kerk (met deze eerste vier heb ik al interviews gehad), allerhande vissers, verhuurders van vakantiehuizen, winkeleigenaars, lui in de straat, bareigenaren, museumdirecteuren, etc. En ik zie het stiekem wel zitten om hier vier maanden te wonen.
Huizen kosten hier nog steeds een fortuin: de eigenaar van het eerste appartement dat ik huurde wilde me 350 euro per week laten betalen. Ondertussen zit ik in mijn derde ‘appartemento’, en morgen verhuis ik hopelijk naar een plek voor de komende vier maanden, voor 350 euro per maand. Degene die mijn stappen de afgelopen vijf jaar hebben gevolgd, begrijpen misschien dat ik het verhuizen ondertussen een beetje zat ben, al kan ik mezelf nog vertellen dat dit bij ‘reizen’ hoort.
Maar ik heb ook een baantje gevonden, bij de bekendste bar/pizzeria/koffietent van het dorp (Bar dell’Amicizia, bar van de vriendschap), en iedereen die ik zeg dat ik er werk zegt dat ze me dan daar wel zien, aangezien ze daar altijd hun koffie komen halen. Leek me wel een goede insteek om de locals te leren kennen, en er werken vooral jonge mensen, dus het is ook nog leuk om te doen. Dat ga ik drie dagen in de week doen. Vandaag had ik mijn eerste dag, en toen ik binnen kwam (ik lieg niet) waren daar al delegaties van het leger, de polizia, de carabinieri, het Rode Kruis, de brandweer, de Guardia di Finanza en één of andere medische organisatie die ik al eerder heb zien lopen maar waar ik nog even achter moet zien te komen wat ze precies doen. Verder heb ik vandaag een stel ontmoet waarvan hij al sinds 2007 hier zit (Save the Children) en zij sinds 2008 (UNHCR). En natuurlijk word ik aan alle locals voorgesteld door mijn hilarische collega’s, die er maar niet over uit kunnen hoe onwijs lang ik wel niet ben. Zeer handig.
Wat eerste indrukken van het eiland kun je sowieso opdoen door menne fotokes te bekijken, maar ik kan er nog wel wat verbaals aan toevoegen. Het is hier zoals gezegd een klein paradijs. Het eiland bestaat vooral uit gortdroge rotsen met wat sprieterige vegetatie, en azuurblauwe baaien met en zonder stranden ertussen. Het water is kristalhelder, en de stranden helemaal schoon. De mensen zijn afwisselend moddervet of sprietmager, en iedereen verplaatst zich op een scooter, in een auto, of in zo’n belachelijke golfcaddy (ik val echt behoorlijk op, als vrouw, alleen, lang en lopend. Gelukkig zijn er nog steeds mensen die verbaasd opkijken als ik ze na een paar minuten uitleg dat ik Nederlands ben, dus ik geloof dat het qua taal ook wel goed zit). Er zijn alleen maar Italianen, en die kun je opdelen in een paar groepen: de locals (okee, okee, die zijn natuurlijk niet allemaal hetzelfde, maar voor het moment gooi ik ze maar even in één categorie), de toeristen (de meesten blijven voor een weekje, misschien twee) en de hulpverleners (die van het Rode Kruis blijven standaard maar 15 dagen, die van bijvoorbeeld IOM veel langer). En dan de enkele eenzame journalist, en de nog zeldzamere antropoloog (=moi).
De afgelopen dagen heb ik veel opgetrokken met een groepje van vijf Oostenrijkse ‘journalisten’, studenten die besloten dat het tijd was om een ander beeld van Lampedusa de wereld in te helpen en die al hun spaargeld bij elkaar hebben gegooid om deze week onderzoek te doen naar het fenomeen ‘vluchteling’. Ze zijn onwijs goed voorbereid, hebben zeer professionele apparatuur bij zich, stellen zichzelf in contact met alle organisaties die hier aanwezig zijn (en dat zijn er flink wat), en vinden het prima als ik bij ieder interview aanwezig ben. Op mijn beurt probeer ik ze ook te helpen, want al heb ik vier maanden de tijd en heb ik dus niet zoveel haast als zij, ik ontmoet toch ook al wat interessante lui (zo ben ik toevallig bij de moeder van de burgemeester aan de keukentafel terecht gekomen, heel leuk. Helaas had ze het alleen maar over haar been dat pijn deed en het feit dat mannen toch niet voor zichzelf kunnen zorgen en altijd een moeder of een vrouw nodig hebben. Ik ben maar niet met haar in discussie gegaan).
Al met al is het een beetje een vreemde wereld hier. Aan de ene kant zijn er de aangeslagen hulpverleners die me huiveringwekkende verhalen vertellen over de boot met 25 doden die vorige week is aangekomen, en de andere boot die zes dagen op open zee had gezwalkt zonder navigatie, waardoor veel mensen zeewater hadden gedronken en er zo’n honderd mensen met de ambulance afgevoerd moesten worden, terwijl dat normaal maar voor één op de honderd mensen hoeft te gebeuren. Aan de andere kant zijn er de toeristen (en de hele economie die daar omheen draait) die de hele dag op het strand liggen, ’s avonds met live muziek vermaakt worden en zich de koning te rijk wanen. De ambivalentie wordt pas echt duidelijk als je met de locals praat die zich nog een beetje betrokken voelen, zoals die van de kerkelijke organisaties, en de vissers die een half jaar geleden, toen er opeens 6000 mensen in een week voor de deur stonden, kleding en eten naar de haven brachten en tientallen mensen bij hen thuis lieten douchen en slapen. Deze laatste groepen voelen zich ook zeer gefrustreerd, aangezien ze niets meer mogen doen van de autoriteiten, maar ze wel zien dat de manier waarop het nu gaat mensonterend is en zoveel voordeel zou kunnen hebben van vrijwillige bijdragen vanuit het dorp.
De gewone burger merkt niets van alle problematiek die zich op een kilometer van het dorp afspeelt. Er zijn twee ‘kampen’ (de correcte term is natuurlijk ‘centra’), één voor mannen aan de ene kant van het eiland, waar je niet dichter bij kunt komen dan tot de militaire post die aan het begin van de weg staat, en één voor vrouwen en minderjarigen, waarbij je wel tot de poort kunt rijden. Het is relatief onmogelijk om het kamp binnen te komen als je niet bij één van de hulporganisaties aangesloten zit, wat op zich een goede ontwikkeling is, maar wellicht dat ik er met wat gelobby in de komende vier maanden wel binnen kan komen, als ik dat zou willen. Over dat laatste moet ik me nog even bezinnen.
Tot zover mijn verhaal over Lampedusa, want hier kan ik de komende vier maanden nog vandaan en over rapporteren. Het is alleen dat ik er nu rete-enthousiast over ben, dus dat ik bijna zou vergeten dat ik nog een week over Sicilië heb gezwalkt voordat ik hier naartoe kwam. Eerst een dag met een rits klasgenoten naar Siracusa, waar we de hele dag hebben rondgezworven rond Middeleeuwse kasteelresten en Griekse en Romeinse amfitheaters. Vervolgens met mijn huisgenootje Isabella, haar hubby Alessio en mijn klasgenoot Tamàs naar Castelmola, een dorp met een ge-wel-dig uitzicht over de baaien rond de Etna. En een paar dagen later mocht ik naar Palermo, met Tamas en Marina, een ander klasgenootje, waar ik een dag later Brechje en Willemijn ontmoette. Met hen heb ik nog drie dagen verder gereisd: van Palermo (in het noord-westen) via Monreale naar Agrigento (in het zuid-westen). Zie de foto’s voor indrukken, want indrukwekkend was het. Sicilië is echt een vergaarbak van culturen, die allemaal hun best hebben gedaan hun sporen achter te laten. Van Normandiërs in de 12e eeuw en Grieken in de 6e eeuw vC tot Spanjaarden in de 18e eeuw en Berlusconi in het heden. Ik heb het in ieder geval geweldig gehad, hoop dat zij niet te gek zijn geworden van de Hohe Messe in de auto (voor USKieten die dit lezen: I’ll be back, en dat heeft AF op haar geweten)!
Tot zover. Fijn dat jullie bij me zijn!
Liefs,
Noortje
PS Vaste verblijfplaats + adres volgt spoedig! Al ben ik ervan overtuigd dat post geadresseerd aan Lampedusa, "la ragazza olandese" (het NLse meisje) mij ook wel bereikt. Zou een leuk experiment zijn :)
-
11 Augustus 2011 - 19:38
Saar:
Wooow wat heb je al een hoop voor elkaar! Super! Ik heb ook eindelijk vakantie en ga zondag ook naar Italië! (wel stuk noordelijker). Ben je ook al met je Trouw-blog begonnen?
Dikke kus -
11 Augustus 2011 - 20:04
Karlijn:
Hoi!
Wat een indrukwekkende verhalen! Heel bijzonder, zo'n segregatie van 'het normale leven' en 'diepe menselijke ellende'. Succes!
Liefs
PS: ik merk dat het Hohe Messe-koortsvirus ook al in Italië rondwaart. -
11 Augustus 2011 - 22:49
Anne-Floor:
Ha, wat fijn om te horen dat het Hohe-Messe virus daar in Italie rondwaart :)
En nog veel fijner om te horen dat het zo voorspoedig gaat allemaal. Een appartement, een indrukwekkende hoeveelheid eerste contacten, een baantje en heel veel interessante indrukken. Petje af!
Ik ben benieuwd naar al je verhalen, ga ze uiteraard volgen.
Veel liefs! -
12 Augustus 2011 - 07:49
Aafke:
Hai noor, wat een ontzettend leuke (en nare) verhalen om te lezen. Veel succes verder! Liefs, Aafke -
12 Augustus 2011 - 09:14
Willemijn:
ha Noortje!
Wat fijn om te horen dat je goed bent aangekomen! We wisten natuurlijk al dat je de oversteek had gemaakt, maar dat het gelukt is een betaalbaar huis te vinden en je ook al vanalles hebt ondernomen.. Tjonge, echt goed! Je hebt in elk geval al weer een heleboel interessante indrukken opgedaan. Wat B, AF en ik ons nog afvroegen is of er een middelbare school is in Lampedusa?
Heel veel plezier nog, en ik vrees dat ik voorlopig nog niet van de Hohe Messe af ben...
Groetjes!
Willemijn -
12 Augustus 2011 - 09:17
Mieke:
Ik heb drie woorden voor je:
WOW! WOW! WOW!
Ik zou onderhand niet meer verbaasd moeten zijn, maar wat ben je toch een alleskunner! Ik ben echt trots op je :D
Geniet!
En blijf vooral veel schrijven en skypen, want dat vinden wij aan het thuisfront zooooo leuk :) -
12 Augustus 2011 - 18:10
Monique:
Waaaaaauw Noortje! Jij weet wel echt hoe het moet in het leven he?
Wat een geweldig verhaal, in alle opzichten, en wat een geweldige foto's!
We vermaken ons hier er echt met z'n allen mee! Nog opvoedkundig voor de kinderen ook! En dan ben je er nog maar net; ik verheug me al op je volgende mail! Veel groetjes van mij, Floortje, Zbigniew en Imre, en ook veel bewondering! -
13 Augustus 2011 - 09:13
Riet :):
Hallo Noortje'
Dit was een super interessant verhaal/verslag, en met de fotos erbij voel ik me er goed bij betrokken en met je meereist.
Kijk nu al uit naar het volgende verhaal.
Good luckand all the best!
Liefs, Riet :) -
14 Augustus 2011 - 09:50
Rianne:
Heey Noortje,
Het klinkt echt allemaal super! Volgens mij heb jij het aardig voor mekaar! Zelf ben ik niet zo'n reislustigtype, maar ik vind het ontzettend leuk om jou belevenissen te volgen en vind het echt super knap hoe jij dat allemaal doet!
liefs Rianne -
15 Augustus 2011 - 19:27
Yonah:
Klinkt goed, Noor! Ik had natuurlijk al via skype wat dingetjes van je vernomen, maar zo opgeschreven merk ik dat het helemaal goedkomt met jou daarzo! :)
Ik kijk uit naar je volgende avonturen! We bellen, mailen, skypen, faxen, postduiven, telegrammen etc!
Veel liefs, bigi brasa, x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
