China, Vietnam en ons mam

Lieve allemaal,

ten eerste, allemaal hartstikke bedankt voor de lieve berichtjes naar aanleiding van mijn berichtje de vorige keer. Ik schreef het op de enige dag dat ik eens alleen was geweest, en je ziet meteen wat je krijgt, haha! Het gaat nu weer helemaal goed met me en ik heb ondertussen alweer 4 warme dagen meegemaakt (en vanaf morgen ben ik waarschijnlijk definitief weg uit de kou), dus ik ben weer vrolijk :D

Het afscheid van China was heel dubbel: de afsluiting van een mooie periode en een heel bijzonder volk, waar ik wel een beetje moeite mee heb, en het uitzicht op een nieuw avontuur, waar ik dus met gemengde gevoelens naar kijk. Al met al kan ik zeggen dat ik van de Chinezen ben ga houden, omdat ze zo heerlijk naief, open, vriendelijk, vrolijk en hartelijk zijn, al is het moeilijker gebleken om dieper contact met ze te leggen. Taalbarrieres zijn voor een groot deel overwonnen (ik vind het erg frustrerend om hier in Vietnam met niemand te kunnen communiceren) en tegen alle verwachtingen in bleek China ontzettend goed georganiseerd te zijn (ik zie het vooral door het contrast met Vietnam). Het diverse landschap en de diverse bevolking kan ik nu ten volle waarderen, en het maakt me wel een beetje triest dat ik niet een langer visum kon krijgen voor dat schitterende land, en dat we nu in tweede-keus-land Vietnam zitten. Mijn beeld van het land is 100% omgedraaid, aangezien alle negatieve aandacht in de media in de aanloop naar (en ook nu, in de aftermath van) de Olympische Spelen mij (en de rest van de wereld) deed geloven dat de Chinezen in een politie-staat leven waar alle oude waarden verdwenen zijn, alle minderheden lijden onder een strict en discriminerend regime, waar alle cultuur verdwenen is sinds de Culturele Revolutie en waar buitenlanders niet welkom zijn, waar vervuiling en slechte werkomstandigheden heersen en waar democratie nooit vaste voet aan de grond zal krijgen. Dit is allemaal natuurlijk gebaseerd op de Waarheid, etc, maar in het dagelijks leven van de meeste Chinezen speelt dit geen rol en ik heb nog nooit rondgereisd in een land waar ik me zo veilig voelde, waar alles en iedereen zo toegankelijk bleek te zijn en waar een kleine poging om de taal te leren met zoveel enthousiasme begroet werd. In Xiamen, waar ik het grootste deel van de tijd ben geweest, heb ik natuurlijk 3 maanden in het paradijs gewoond, maar ook de rest van China heeft een speciaal plaatsje in mijn hart verworven, en ik weet zeker dat ik er terug zal komen.

Dan Vietnam: Ik ben maandag in Hanoi aangekomen, waar ik overvallen werd door de smerige lucht en de hoeveelheid scootertjes (ik geloof dat mijn moeder nog meer onder de indruk is). Mijn eerste indrukken zijn dat dit wel degelijk een ontwikkelingsland is, en dat ik het eten hier minder lekker vind dan in China (misschien moet ik maar ophouden met vergelijken, haha!).
Het is heel fijn om mijn moeder te zien, en het voelt natuurlijk alsof dit de normaalste zaka van de wereld is (ik had iets meer drama verwacht, haha). We zijn nu in Lao Cai, in het NW-en, waar we twee nachten in Sapa overnacht hebben (een klein alpen-resort vol met toeristen) en twee in Bac Ha (waar alleen in het weekend toeristen komen; we sliepen op een kamer zonder verwarming). Dit is een regio waar veel minderheden wonen en die dragen ook nog allemaal hun eigen kledij. Onze camera's hebben dus non-stop geklikt, want het is echt schitterend. We zitten nu ook nog eens in de bergen, dus we kunnen ook genieten van het uitzicht en de mensen die het land bewerken, etc, met hun mooie buffels en paarden en zwarte varkens... En zaterdag en zondag zijn we naar twee markten geweest, waar het een bpnt kleurenfestijn was vanwege alle minderheden in kostuum.

Afgelopen vrijdag is er wel iets vervelends gebeurd (hoe kon het ook een halfjaar lang goed gaan?). Mijn moeder is gestruikeld over een lullig randje en is verkeerd terechtgekomen. Uit de rontgenfoto's bleek dat ze een scheur in haar rechterschouder heeft (en ze voelt zelf veel pijn in haar ribben, rug, neus en kin), waardoor haar arm nu in een brace zit, ze niets kan tillen en iedere keer als iemand er tegenaan stoot, vergaat van de pijn. In het ziekenhuis konden ze niet eens de dosering van de pijnstillers goed uitleggen (taalbarriere...), dus dat geeft ook niet veel zekerheid over de juistheid van zowel de diagnose als de behandeling. Ze moet de komende 6 weken haar arm in de brace houden, zodat het schouderbot weer goedgroeit.
Dit is thuis al vervelend, maar op reis is het helemaal afschuwelijk. We gaan morgen de backpacks eens flink laten afslanken en zo'n 10-15 kilo naar huis sturen, en verder moeten we maar wat koelie's inhuren die onze rommel kunnen versjouwen... Ik kan moeilijk Barbara alles laten dragen, haha!
Vannacht nemen we de nachttrein terug naar Hanoi en morgen zien we Barbara daar. Vandaar gaat onze reis waarschijnlijk door naar Halong Bay en daarvandaan naar het zuiden. Barbara vergezelt ons tot 2 (of 3?) januari, en halverwege die maand kun je mijn moeder en mij weer thuis verwachten!

Tot dan: fijne feestdagen voor iedereen! In Vietnam hoef je alleen de kitsch (en niet het religieuze aspect) te verwachten, dus ik ben dappere pogingen aan het doen om de meest walgelijke kaarten te verzamelen om die volgend jaar naar jullie te versturen (denk: goud, rood, glitters, grote ronde kerstmannen en nepsneeuw), dus kijk er maar vast naar uit...

Knuffel van Noortje