Regen in Noord-Vietnam: Stereotypisch?

Lieve allemaal,

allereerst: mijn moeder trekt het allemaal nog prima. Ze bedankt iedereen voor de goede wensen en adviezen. Haar gescheurde schouder blijkt toch gebroken te zijn (om het allemaal nog wat erger te maken, haha!). Gisteren is ze naar het ziekenhuis gegaan hier in Hue voor een second opinion, en uit de nieuwe rontgenfoto's bleek dat ze toch een nieuwe brace nodig had. Verder redden we het prima met de bagage, en met net wat meer rust voor moeders komen we iedere dag prima door.
Barbara is een schatje: heerlijk makkelijk ("waar gaan we vandaag heen?") en ze lacht nog steeds om het gekibbel tussen mijn moeder en mij. Morgen moeten we afscheid van haar nemen, aangezien wij dan zuidelijker trekken (naar Hoi An) en zij de nachttrein terug neemt naar Hanoi, om daarvandaan via Bangkok, Rome en Schiphol naar huis te gaan (sja, vraag me niet waarom ze zo'n omweg wilde nemen...:p). We hebben dan 10 super dagen met haar gehad, welke voor mij het bijkomend voordeel hadden dat ik met haar dingen kon doen als mijn moeder even op bed wilde liggen (*grijns*). Zo zijn we gisteren naar de Demilitarized Zone geweest rond de 17e breedtegraad, een excursie waar mijn moeder vantevoren al over had gezegd dat ze dat emotioneel niet aan zou kunnen (het was ook heel beklemmend om daar rond te lopen; zo zijn we een tunnelstelsel ingeweest waar een heel dorp anderhalf jaar lang in gewoond heeft, en daar 25 minuten rondlopen is vooral interessant en indrukwekkend, maar je voorstellen om daar een dag, laat staan maanden, door te brengen is bijna niet voor te stellen). Verder hebben we nog wat tripjes en wat sightseeing met zijn tweeen gedaan, fietsen gehuurd, grotten, trappen en boottochtjes gedaan, en andere dingen die mijn moeder niet wilde of kon doen.

De afgelopen week zijn we dus van de Noord-West-Vietnamese bergen via Hanoi, Ha Long Bay (aan de Noord-Oost kust) en Ninh Bing (twee uurtjes ten zuiden van Hanoi) naar het midden getrokken, en de komende twee weken gebruiken we om naar Ho Chi Minh Stad/Saigon te gaan, waarvandaan onze vluchten vertrekken. Ha Long Bay is een schitterende baai met karst-steen bergen, die als pieken uit de grond steken en die indrukwekkend is met ieder weertype. Helaas hebben wij de laatste week koude mist gehad (toppunt: de laatste drie dagen bijna non-stop regen, erg deprimerend. Hierna moet het beter worden), wat weer wel het mysterieuze karakter van de baai goed uit deed komen. Een nacht op een boot, een nacht in een hotel, en het eten was magertjes (wat voor mij natuurlijk erg belangrijk is; sindsdien is het stukken beter, geen zorgen!). Bij Ninh Binh hebben we (wederom) een boottochtje gedaan, nu over een rivier tussen dezelfde geweldige bergen door; verder hebben we een rots beklommen (ja, er was een trap aangelegd, maar het uitzicht was geweldig), twee oude tempels bezocht en ons groen en geel geergerd aan een bijzonder botte Duitser waar we mee opgescheept zaten (het stikt hier sowieso van de Duitsers... dat is een neutrale opmerking, toch? Haha!).
De grap van Vietnam is dat het hier overstroomt van de toeristen. Overal zijn hotels, guesthouses, herbergen, etc. en alle restaurants hebben Engels-talige menu's. Dit was voor mij even wennen, maar nu zie ik het als een voorbereiding op mijn thuiskomst in het Nederlandse (en op al die lelijke gezichten; gisteren schoot het door mijn hoofd dat de Westerlingen hier in Vietnam echt ontzettend lelijk zijn en toen vroeg ik aan mijn moeder of dat nou uitzonderlijk was; zij antwoordde dat zij ze niet bijzonder lelijk vond, haha! Conclusie: Aziaten zijn mooier dan Westerlingen OF mijn beoordelingsvermogen is een beetje biased).
De Kerstdagen hebben we in meerdere bussen en rond Ninh Binh doorgebracht, zonder bijzondere vermeldingen, behalve dat het eten er erg goed was (of kwam dat doordat wat we daarvoor voorgeschoteld hadden gekregen zo ontzettend slecht was?). Kerst in Vietnam is natuurlijk niet te vergelijken met 'zoals het klokje thuis klikt, etc', maar ik hoop dat jullie allemaal fijne dagen hebben gehad en dat er geen familie-ruzies zijn ontstaan (de ultieme gelegenheid...), dat de kalkoenen lekker gesmaakt hebben en dat de hele wereld even in pais en vree leek te leven!

Verder beginnen we langzaam te wennen aan Vietnam. Ik weet dat ik me er nooit thuis zal voelen (zeker niet met al die aggressieve maniertjes om toeristen ergens in te lokken), maar we ontmoeten ook erg aardige mensen en als je iets meer van het gebaande pad afgaat, kan je heel leuk contact maken, zoals Bar en ik een dag ervaren hebben. Natuurlijk is het iets moeilijker om van het gebaande pad af te gaan hier, aangezien alles wel heel makkelijk voor je uitgestippelt is (voor iedereen die een zorgeloze vakantie wilt: boek een retourtje Vietnam!), maar het geeft wel wat meer inzicht in een land. Het Engels is hier dus op toeristische locaties matig tot goed (al honderd keer beter dan in China) en buiten die plaatsen nihil. Dit levert weer leuke spraakverwarringen op (we vragen om thee, denken 'tra' goed uit te spreken, wijzen op wat kleine glaasjes die op ons tafeltje staan en worden vervolgens bediend van een flesje Hanoi Vodka), erg charmant.
Het enige wat ons nu de keel uit begint te hangen is de regen, en vooral dat niets opdroogt en alles wat voorheen droog was, nu vochtig is. Dus het is tijd om door te reizen.

Voor iedereen de beste wensen voor het nieuwe jaar. Ik hoop dat jullie allemaal een stralend 2009 hebben en dat ik jullie met al jullie vingertjes nog aangehecht kan begroeten als ik thuis kom (sprak tante Noortje vermanend). Dus: voorzichtig met vuurwerk en drink een extra glaasje champagne voor mij (ik weet niet of ik daar op kan rekenen hier...). Hier wordt vooral het nieuwjaar van de maankalender gevierd (dit jaar eind januari), maar ik denk dat ze nog wel wat feestelijks zullen doen voor al die toeristen hier!

Tot de volgende keer! Leuk dat jullie nog steeds meelezen!
Liefs van Noortje