Chaos en emoties in laatste weekend

Hallo,

ik kan nu zeggen dat ik weer veilig thuis ben, en dat dat heel goed voelt. Ten eerste omdat ik zo bij de mensen kan zijn die mij heel dierbaar zijn, ten tweede omdat ik gewoon lekker normaal kan doen, het leven kan hebben dat ik had voordat ik wegging. En ten derde omdat mijn vader vorige week een hartinfarct heeft gekregen en dat ik al zo'n vijf dagen heel graag naar huis terug wilde. Dus nu ben ik ein-de-lijk thuis, na praktisch te hebben zitten aftellen.

Afgelopen donderdagmiddag kwam mijn broer naar Rome, om me op te halen. Voor hem was het een lekker weekendje vakantie, maar hij was weggegaan op de ochtend na het hartinfarct van mijn vader, dus dat was een ochtend vol onzekerheden.
Voor mij was het heel fijn dat hij er was, als afleiding, al heeft mijn hoofd mij nog het hele weekend liggen bestoken met vervelende onheilspellende gedachten. Het kon me geen moment met rust laten.
We hebben donderdag en vrijdag gebruikt om Rome te bekijken (misschien hebben we iets te veel hooi op onze vork genomen, want) we hadden zaterdag daarna nodig om uit te rusten en op zondag hebben we nog wat kleine dingetjes gezien. Donderdag alle highlights in het historische centrum, wat voor Nander een gigantische schok moet zijn geweest. Ten eerste was dit zijn eerste keer in Italië, ten tweede had hij net een vermoeiende vliegreis en een slopende nacht achter de rug en ten derde was de temperatuur in Rome nog wel een stuk hoger dan in Nederland. Vrijdag hebben we geheel Vaticaanstad gezien, inclusief het museum met verbazingwekkend weinig wachttijd. Achteraf gezien zijn we er maar heel kort buiten blijven rondhangen (te warm, binnen is veel comfortabeler met airco enzo), dus zondag zijn we daarnaar terug gekeerd en hebben we ook de Engelenburcht gezien en een wandelingetje langs de Tevere gemaakt.

En daarna tas inpakken voor de terugreis.
Oh Mijn God, wat een bagage! Samen hadden we 44 kilo, wat dus voor 9/10 van mij was... In mijn eentje had ik het nooit mee kunnen nemen, en nu werden we ook gematst bij de incheckbalie, zodat ik (gelukkig) niets bij hoefde te betalen...

En nu ben ik weer terug en lijkt alles heel gewoon. Omdat het allemaal in het teken staat van de ziekte van mijn vader (het is nu stabiel, hij is maandag uit het ziekenhuis gekomen en moet nu 6 weken verpleegd worden), is er voor mij nauwelijks tijd om me te realiseren dat ik terug ben. Maar misschien is het beter zo, anders zak ik alleen maar weg in vergelijkingen en gedachten als 'ik wil terug'. Maar voor het weer hoef ik het niet te doen :) Da's toch net een stukje prettiger hier (als ik tegen mensen zeg dat ik dit weer heerlijk vind, kijken ze me eerst toch wel aan met een blik alsof IK hier degene zou zijn die gek zou zijn...).
Een paar van de weinige dingen waarvoor ik terug zou willen, zouden zijn: de mogelijkheid om tegen iedereen in het Italiaans te beginnen (het is zó'n mooie taal!), het lekkere en goedkope (in restaurants) eten en natuurlijk de heerlijke ijsjes. Al moet ik daar eigenlijk niet naar terug verlangen, want ik heb me gewogen en ben in de laatste 3 maanden iets meer dan 7 kilo aangekomen. Dus vanaf heden ben ik op dieet (echt een vreselijke gedachte, ik haat diëten, eten is veels te lekker om te laten staan!).

Maar al met al ben ik dus blij om thuis te zijn. Ik heb heel veel zin om jullie weer allemaal terug te zien (en waarschijnlijk kan ik toch geen baantje vinden voor de komende drie weken, dus heb ik ook nog eens heel veel tijd om jullie terug te zien!!!).

Dikke knuffel uit het saaie Nederland, waar het echt niet zo enorm warm is,

Noortje