Een doodnormaal weekje in bizar China

Lieve allemaal,

een teken(tje) van leven uit China: ik ben er nog! Alive and kicking!

Afgelopen maandag had men vrij vanwege het mid-herfst festival (er zit een vrouw Cheng E in de maan en eens in het jaar mag ze naar haar geliefde op aarde komen; reden voor de Chinezen om mooncakes te eten. Vraag me niet om de logica hierachter :p), dus we hadden een lang weekend. Vrijdagavond hebben we het mooncake-festival gevierd door met onze klas en Song Ping, onze cultuur-prof naar een theehuis te gaan, daar te dobbelen en degene die won kreeg een mooi handgebonden boekje en de grootste mooncake (ow, en een jaar lang geluk. Mag je raden wie het won...). Op zaterdagochtend ben ik naar Quanzhou geweest, een voormalige belangrijke havenstad waar Marco Polo nog is geweest (uhuh) en die nu bestaat uit veel stof en grauwigheid, en waar iedereen je op straat nakijkt. We zijn op die ene dag dat we er waren geen enkele andere buitenlander tegengekomen; volgens mij (en volgens mijn reisgids) is mijn provincie niet echt een toeristische hotspot, maar dat is des te beter: het is al druk genoeg met al die Chinezen. In Quanzhou waren we na 1 dag wel uitgekeken, dus we zijn doorgereisd naar Chongwu, een havenstadje met gigantische vestingmuren en kronkelstraatjes en daarbuiten een enorme stad met stoffige straten. 's Middags alweer teruggegaan naar Xiamen, en op maandag geen drol uitgevoerd. Wel eindelijk mijn papaatje gesproken, met mijn mamaatje heb ik morgen de eer (als het lukt :-) ).
Deze week was weer gevuld met lessen, volleyball, zwemmen, poolen en heerlijk eten, met als highlights het feit dat ik de boekwinkels ontdekt heb (zelf al kan ik geen letter (karakter) van dat taaltje lezen, het blijft heerlijk), dus erg veel lees, en dat ik mijn kleding bij de kleermaker opgehaald heb. Twee broeken en een top, en ik vind ze erg mooi gemaakt, vooral de top.
Over de lessen kan ik tot nu toe het volgende zeggen: mijn economics professor is weinig creatief en schiet in de stress als je hem vertelt dat powerpoint het misschien niet doet (hij wijkt namelijk niet af van zijn uitgeschreven presentatie). Zijn oplossing voor een graan- en rijsttekort in China is dat we misschien internationale handel kunnen initieren (wauw, geniaal) en dat de VS misschien aan haar boeren kan zeggen dat ze graan en rijst moeten verbouwen (het centralistische top-down management systeem zit nog goed in zijn wereldbeeld ingebouwd, hoe erg hij ook wil beweren dat ze het proberen af te bouwen :-))
De cultuurles van afgelopen maandag viel uit, dus weinig nieuws. De taallessen gaan erg goed, maar mogen wel wat sneller gaan. En Politics is hilarisch: de leraar is van origine in Chinese literatuur uit de Song en Tang dynastie gespecialiseerd, maar ze hebben hem ingehuurd omdat iedereen hier nou eenmaal iets over kan vertellen. Hij is alleen net iets te eerlijk: "I don't care when the next congress of China's Communist Party is. They will perhaps elect new leaders, but I don't care" of, als we het hebben over de provincies waar het Rode Leger doorheen trop tijdens de Long March: "This might be complicated for you, I don't like to study maps of other countries".

Op campus is het ondertussen lekker druk aan het worden: deze week is registratie en introductie week, dus de dorms stromen langzaam vol en alle kantines zijn nu wel open. Er lopen veel trotse ouders rond en iedereen komt terug van de supermarkt met de armen vol met kussenslopen en schoonmaakmiddelen.

Ik vermaak me erg met het onder de knie krijgen van het Chinees en momenteel verkeer ik in de blije fase: ik loop nog steeds rond in de waan dat het me ooit zal lukken. Ach, wie weet. Het is wel raar om te merken dat het Chinees ook maar een taal is, en dat jullie me dus nooit meer de volgende uitspraak zullen horen gebruiken: "dat klinkt als Chinees voor mij"! Op straat en in winkels kan je sowieso alles wel gedaan krijgen, of het nou met je handen, je voeten of je mond is, maar als jij iets zegt en de bediende zegt iets terug en je begrijpt alles wat er zojuist is omgegaan, geeft dat wel een goed gevoel! Met een beetje humor en geduld kun je ook bus- en treintickets regelen, of zorgen dat eten geen vlees bevat of minder spicy is. Afdingen blijft even wennen en eerst vond ik het helemaal niet leuk, maar na Nilofar's voorbeeld gevolgd te hebben en alles luid lachend aan te gaan, begin ik het zelfs als een sport te zien: ook als ik iets niet wil kopen is het leuk om te zien hoe laag iemand gaat.

Verder blijven de Chinezen erg grappig. Bijna alle vooroordelen blijken waar te zijn (uitdaging: geef me het meest extreme vooroordeel en ik zal kijken of ik het kan ontkrachten!). Zo had Wesley een boekje gekregen met zinnen die van pas kunnen zijn tijdens de Olympische spelen, met daarin dingen als "volgens mij zit zijn broekje te strak" en "wat kunt u goed stempelen". Die laatste zou nog wel eens van pas kunnen komen: iedere aankoop die je doet wordt vier keer gestempeld, van alles hebben ze minstens drie bonnetjes en het stempelkussen is het favoriete bureau-accesoire. Ik heb nog geen mensen met persoonlijke stempels gezien, maar ook die bestaan: karakters als handtekening tekenen is blijkbaar te omslachtig!
En hoewel de regering toch vooral de commune-spirit en saamhorigheid probeert te benadrukken, zijn het een stelletje individualisten van de bovenste plank, die verontwaardigd zijn dat wij uitkomen voor wat zij angstvallig verborgen willen houden (hoezee voor het individu!). Voordringen in rijen is aan de orde van de dag, en valsspelen en kijken of je wel evenveel krijgt als de ander is ook doodnormaal.
Maar waar ik nog steeds niet aan kan wennen is die vieze lange pinknagel van mannen die ik-weet-niet-waar voor gebruikt wordt (jugh!), evenals de wratten midden op het gezicht waar lang, lang, lang haar uitgroeit (10 cm is niet ongewoon). Is het een teken dat ze gezegend zijn?

Tenslotte een bespiegeling over hoe China zich ten opzichte van andere landen ontwikkelt:
Zoals jullie misschien wel weten wordt er internationaal met argusogen gekeken naar de snelle economische groei die China doormaakt de laatste tijd (jaarlijks bijna 10%) en worden China en India als toekomstige wereldmachten bestempeld.
Ik kan jullie zeggen: die angst is ongegrond.
Als je die lieve (zwarte stijlharige) schaapjes hier in de straten ziet rondlopen, dan vraag je je echt af waar dit beeld vandaan komt, aangezien niemand zich bezig lijkt te houden met wat er buiten China gebeurt (buiten de uni spreekt niemand Engels) en maken mensen zich alleen druk om overleven of het sociale leven waarin ze zich al jaren bevinden. Ambitie is ze vreemd (ik hoef maar in het internet cafe om mee heen te kijken en mijn leeftijdsgenoten te zien verdigitaliseren) en de nutteloosheid van veel dingen (ze houden ervan om met z'n zessen nutteloos in een winkel te staan, voor het geval ze 1 klant in het uur krijgen, al is arbeid hier erg goedkoop) valt echt op. Baantjes worden bedacht om mensen aan het werk te houden (de ene dweilt en de volgende wappert het droog; als het regent lijkt het ze zinvol om het regenwater uit de goot te vegen; een zwempasje wordt door drie mensen samen geplastificeerd; etc). Toen bedacht Nilofar de volgende vergelijking, die teruggaat naar het Cartoon Network tijdperk: er was toen een tekenfilmpje waarin een klein diertje (Brain) met een enorme hersenpan in een glazen stolp snode plannen bedacht om de wereld over te nemen en hij werd geholpen door roze muis-achtig wezen (Pinky), die te achterlijk was maar altijd giechelend achter the Brain aanliep. China is hierin the Brain, en het volk, al onze lieve vriendjes zijn Pinkies (no offence), die zonder door te hebben wat het nut ook alweer was, doen wat ze opgedragen wordt, aangezien ze hun hele leven al gehoorzaamd hebben. Erg bizar.

Goed, genoeg voor vandaag. Even een korte vooruitblik: komende week ga ik weer geen ene drol uitvoeren, maar de week erna ben ik vrij en wil ik weer gaan reizen. Voorlopig is de keuze tussen trekken langs de Yangzi rivier of in Xinjiang province, tussen de Oeigoeren (interessant volkje met lekkere noedels, yummy. Toch jammer dat ze onderdrukt worden). Spannend dus.
Tot de volgende keer!