Lampedusa: een eilandeconomie2

Lieve allemaal,

Even iets uitgebreider.
Er staat weer een nieuwe Trouw blog online, ditmaal over de enorme hoeveelheden geld die hier op het eiland rondgaan zonder dat de gewone toerist, immigrant, journalist of groentenboer hier weet van heeft. (http://www.trouw.nl/tr/nl/4328/Opinie/campaign/item/detail/2819940/35369/Lampedusa-een-eilandeconomie.dhtml) Toch heerst er complete openheid over deze feiten (vanuit officieuze bronnen en individuen binnen ordetroepen), wat er wellicht op kan duiden dat de meningen binnen de ordetroepen over de besteding van dit geld verdeeld zijn: verschillende militairen en agenten hebben mij al verteld dat ze al dit ‘gedoe’ rond die immigranten toch geldverspilling vinden, dat ze eigenlijk vinden dat de Tunesiërs linea recta terug zouden moeten worden gestuurd, en dat Italië en de Europese Unie opdraaien voor de kosten van het aan land brengen van deze Tunesiërs, hun medische zorg, de identificatie, hun verplaatsing naar het Italiaanse vasteland en tenslotte de onvermijdelijke repatriëring - want in Italië kunnen ze niet blijven. Over die paar mensen die via Libië komen (uit sub-Saharisch Afrika) zijn de meningen heel anders, aangezien die hier komen om politiek asiel aan te vragen en niet als economische ‘vluchtelingen’.

Op persoonlijk vlak gaat het hier wel okee. Ik ben vrijdag naar een über-düber-sjiek appartement verhuisd, met twee slaapkamers en zowaar een eigen oven (yay!). Mijn adres zet ik onderaan deze blog, en post is zeer (lees: zeer) welkom.
Verder vergezellen mijn vader en zijn vrouw mij deze week. Leuk om een paar dagen de toerist uit te hangen, maar ik heb meteen al het gevoel dat ik mijn voeling met het eiland begin te verliezen. Hun aanwezigheid betekent leuke afleiding, in de vorm van strandbezoek en ons druk maken over waar we gaan eten vanavond. Maar het betekent ook afleiding van mijn onderzoek, dus ik moet binnenkort maar weer eens aan de bak. Gewoon me onder de Ito’s mengen en weer het leven leiden dat ik leidde voordat mijn Hollandsche hubbies hier waren. Heel jammer, maar die twee redden zich wel :)

Vorige week heb ik een paar eye-openers gehad qua culturele ervaringen. De meeste hiervan zijn op gender-gebied. Ik had dat hele Mediterraanse ‘Machismo’ toch een beetje onderschat, en er is mij op niet mis te verstane manier duidelijk gemaakt dat ik dat toch echt serieus moet nemen. Er is mij uitgelegd dat hier in de winter, als alle toeristen verdwenen zijn, alle bars alleen door mannen bevolkt worden, en dat vrouwen zich over het algemeen in de kerk terugtrekken. Dus dat wordt mijn nieuwe habitat. Zeer plezant voor iemand die zich al huichelachtig voelt als ze in haar koor ‘Hallelujah’ moet zingen, maar goed.

En mijn fiets is gejat, wat nog een verhaal op zich is, en ook een interessante culturele ervaring. Ik heb hem te leen van een klant van de bar waar ik werk. Hij vroeg me op een dag hoe ik me dan verplaats, en ik zei dat ik nog op zoek was naar een fietsie, Hollandsch als ik ben. Hij zei ‘Ik zal zien wat ik kan doen’, en de volgende dag kon ik een fiets bij hem komen ophalen. Met enige scrupule nam ik dit grote gebaar aan: you never know wat hij ervoor in retour verlangt, en ik vind het een vervelend idee om bij iemand in het krijt te staan. Nu ben ik vorige week gaan kijken bij één van de protesten van Tunesiërs hier in de haven (ze waren weer uitgebroken uit het centrum, kort gezegd omdat ze niet naar Tunesië willen worden teruggestuurd), en heb in de haast en de röring mijn fiets niet op slot gezet, al is dat iets wat niemand hier doet. Toen ik een uur later terug kwam, was mijn fiets pleite. Dus ik naar de vissers, en vragen of ze iets gezien hebben, maar nee, ze hadden niets gezien. De volgende dag ging ik wat drinken met mijn buddy Francesco, die bij de Guardia di Finanza zit, en hij reageerde helemaal verontwaardigd dat ik hem niet meteen had gebeld, want “je kan toch voor alles bij me aankloppen”, en dan had hij kunnen helpen. Dus hij beloofde wat navraag te gaan doen, en de volgende dag belde hij me wakker met de mededeling (gieghel in zijn stem) dat mijn fiets bij hem op de kade stond, en dat ik ‘m kon komen ophalen.
Hij bleek die ochtend bij een aantal vissers navraag gedaan te hebben, en toen hij op de terugweg was, zag hij opeens mijn fiets staan, terwijl die er eerst niet stond. Mijn verklaring is dat het hem gelukt is om mijn fiets terug te krijgen, simpelweg door het feit dat hij militair is. Wat me niet veel hoop geeft voor mijn verblijf de komende drie maanden hier: als je bepaalde dingen alleen voor elkaar kunt krijgen als je militair bent, kan ik het als simpel antropoloogje natuurlijk wel schudden, en moet ik heel hard werken aan mijn connecties hier. Maar dat zien we natuurlijk als een uitdaging :)

Tenslotte, dat waar we allemaal op hebben zitten wachten:
HET ADRES:

Nora/Noortje van ‘t Klooster
(casa di Anna Maggiore)
Via G Pirandello 26
92010 Lampedusa (AG)
Italia

En DEN LINK: http://www.trouw.nl/tr/nl/4328/Opinie/campaign/item/detail/2819940/35369/Lampedusa-een-eilandeconomie.dhtml

Heel veel liefs,
Noortje