Een lang verhaal over Shanghai en Suzhou

Lieve allemaal,

weer een spannend weekend achter de rug: Shanghai! Naomi, Nilofar, Jasmijn en ik zijn van donderdag tot zondag weggeweest en het was echt super leuk. Shanghai zelf is niet helemaal mijn favoriete stad, omdat het er te stads is (is dat hypocriet?). Te veel buitenlanders (die er permanent wonen), te veel verkeer en hufterige taxi-chauffeurs, maar mijn beeld zal misschien gekleurd zijn doordat het het hele weekend geregend heeft, het er redelijk koud was (vesten en sjaals) en de stad weinig toeristische attracties heeft. Verder had ik van tevoren een beeld van Shanghai als een grauwe, onvriendelijke stad met enorme contrasten tussen kantorenwijken en oude Chinese wijken, en dat is wel degelijk bevestigd. De eerste avond zijn we naar de oude Chinese stad geweest en het was er geweldig: kleine straatjes, leuke lichtjes, kleine restaurantjes en winkeltjes, Chinese levendigheid, etc. Op vrijdag en zondag zijn we vooral downtown geweest en daar liepen we door het grote People's Park, tussen de wolkenkrabbers, over de Bund (waar we allemaal een portret hebben laten maken, het ene iets beter gelukt dan de andere), tussen de koloniale gebouwen in de French concession en de British concession. Heel indrukwekkend allemaal en de algemene sfeer die er in de stad heerste was er wel een van economisch potentieel, snelle ontwikkelingen naast een rijke geschiedenis met veel Europese inmenging en buitenlandse interesse.
We hebben het grote museum gezien (veel archeologische vondsten), een Jezuieten-kathedraal (de oude bibliotheek met 200.000 Latijnse en Griekse boeken was dicht), de fake-markt (shoppen en afdingen!) en het hoogtepunt voor mij was een klein museumpje met propaganda-posters uit de Mao periode. Het was in het bijzonder interessant om rond te lopen met Naomi en iedere poster per stuk te bespreken, wat mogelijk was omdat we nu zo veel weten van die periode en begrepen wat er afgebeeld (en misschien vooral wat er niet afgebeeld) werd en hoe invloedrijk die posters als overheidscommunicatie zijn geweest in een periode waarin alle informatiestromen gecensureerd werden (ik doe maar geen uitspraken over de huidige toestand...).
Op zaterdag zijn we naar Suzhou geweest, een stad op een uurtje van Shanghai die beroemd is om alle tuinen die er aangelegd zijn. Chinese tuinen zijn anders van westerse tuinen omdat ze voor de elite zijn om in rond te lopen, met vrienden wijn te drinken, in te kaligraferen of poezie te schrijven en thee te drinken. Ze verschillen onderling eigenlijk alleen in de nadruk die ze op een bepaald element leggen, bijvoorbeeld op veel rotsformaties, veel water of veel groen. Wij zijn in een tuin geweest die bijvoorbeeld grillige rotsen had waar je ook op kon lopen, maar er zijn er ook waarbij de paden rondom een meer liggen (daar is de plaats Hangzhou bijvoorbeeld om bekend). De paden zijn overdekt door open gangen en er liggen vertrekken aan vast, waar je kon verpozen en ze vroeger hun inspiratie de vrije loop konden laten op papier. Wij konden ons vooral ergeren aan de Chinese tour groepen, maar eigenlijk viel het er nog wel mee (in de gids hadden we de rustigste uitgezocht).
Verder hebben we in Suzhou rondgefietst, een zijde museum bezocht (geweldig! Ze hadden er zelfs rieten bakken waarin de rupsen aan het werk waren) en hebben we heeeeeeeerlijk gegeten bij een Xinjiang restaurant (N-W-China, waar ik een paar weken geleden heb geprobeerd in de buurt te komen). We hebben trouwens het hele weekend Xinjiang eten gegeten (ik ben echt verslaafd aan het raken aan noedels, al at ik in NL ook gigantische hoeveelheden pasta), en 1 keer geluncht met eten uit de provincie Sichuan (staat hier bekend als het meest pittige, en daar hebben ze wel een punt, haha!).

Nog even een klein wondertje: wat je als buitenlander in Shanghai al niet kan overkomen! Nilofar had haar portomonnee in de taxi van het vliegveld laten liggen en Naomi was op dezelfde dag haar camera kwijtgeraakt (ik heb echt briljante reisgenootjes uitgezocht... Maar wel ironisch dat iemand van de groep van vorig jaar ook in Shanghai gerold is). Ze waren allebei misselijk door de afschuwelijke rij-stijl van de chauffeur (optrekken, remmen, optrekken, remmen), dus ze waren er niet helemaal bij met hun koppie toen ze uitstapten. Dus wij die avond naar het politiebureau om aangifte te doen (niet dat we enige actie van de politie verwachtten, maar je hebt een bewijs nodig voor de verzekering). De volgende dag werden we door onze lerares voor Chinees gebeld en zij vroeg of we iets in een taxi hadden laten liggen (wij dachten even dat ze helderziend was, lol... Maar onze mond viel open toen we dat hoorden). Bleek dat Nilofar het naamkaartje van onze lerares in haar portomonnee had laten zitten, waarna de chauffeur haar gebeld had, en zij meteen begreep waar het aan lag. Nilo en Jasmijn gingen de portomonnee ophalen bij de taxicentrale, en uiteindelijk bleek Naomi's camera er ook bij te zitten!
Serieus, het kan heel veel mensen overkomen om zulke dingen kwijt te raken, maar alleen Nilofar kan het overkomen om het dan zo makkelijk weer terug te krijgen!
Het laat wel zien dat de chauffeur enorm veel herrie zou krijgen als hij de portomonnee en camera had gehouden: er zat wel een maandsalaris voor hem in en die camera was natuurlijk ook niet goedkoop, maar als zijn baas erachter zou zijn gekomen, zou het misschien wel wat duurder voor hem uitgevallen zijn.

Op zondagochtend zijn we trouwens nog naar het Renmin Park geweest, waar iedere week Chinese ouders samenkomen om hun kinderen uit te huwelijken! Ze stonden daar over hun kinderen te praten, ze aan te prijzen en overal hingen papiertjes met beschrijvingen van de gegadigden. Ik had Jasmijn bijna verkocht, totdat ik doorkreeg dat die man haar wel voor zichzelf wilde en niet voor zijn zoon en dat ging me net iets te ver. Naomi is ook gevraagd door een moeder die er voor de eerste keer kwam ("mijn zoon vindt buitenlanders geen probleem, hoor"... nee, duhuh!), maar de gemiddelde leeftijd was eind twintig/begin dertig. Heel bijzonder om te zien dat dit soort tradities nog zo'n invloed hebben en dat mensen behoorlijk wanhopig worden als ze wat ouder dan midden twintig zijn (en ik weet natuurlijk niet zeker of het de ouders of de kinderen zelf zijn die er zenuwachtig van worden en in hoeverre de kinderen aansporen/toestemming geven/zelfs maar op de hoogte zijn van de ouders die ze koppelen).

Genoeg over Shanghai. Nog een klein nieuwtje: Louise en ik nemen sinds 2 weken bijlessen voor Chinees. In een klas met 9 mensen krijg je natuurlijk niet genoeg te spreken en de Chinezen blijken ook niet al te makkelijk om vrienden mee te maken (jahaaa, ik moet gewoon beter proberen en misschien ook eens een weekendje thuis blijven, haha!), dus we hebben conversatielessen. Nu leren we ontzettend veel nieuwe woorden, maar alleen voor spraakgebruik, want de karakters behandelen we niet (die zoek ik telkens later wel op in mijn woordenboekje, mijn heilige dagelijkse gebruiksvoorwerp). Maar het bevalt heel goed, en ik heb ook het gevoel dat ik er veel van leer.
De toets en presentatie vorige week zijn goed gegaan. De presentatie bevatte misschien net iets te veel voor mijn professor om te bevatten (goh, we spraken Engels en geen Chinees, misschien had ze dat niet helemaal verwacht, lol!) Ik ben nu bezig met het schrijven van een essay, maar het productietempo ligt nu lekker laag, want het blijft natuurlijk China!
Dit weekend blijf ik waarschijnlijk weer een keertje thuis, wat dingetjes doen en misschien nog een keer naar Gulangyu, een eilandje hier voor de kust (van het eiland waar Xiamen op ligt) en eigenlijk de enige toeristische attractie naast de universiteitscampus.

Dus misschien volgende keer eindelijk eens een kortere update, haha!
Veel liefs van Noortje

PS: er staan weer wat foto's op http://www.facebook.com/album.php?aid=7583&l=9dd37&id=226700394, maar nog niet van Shanghai (ik loop telkens een weekje achter)