In de rook van de Etna

Lieve mensen,

*jullie ontvangen dit bericht omdat jullie (nog) op de mailinglist van mijn blog staan. Mocht je hier geen prijs op stellen, laat het me dan even weten, dan haal ik je eraf*

Voor hen die het nog niet wisten: ik ga een half jaar onderzoek doen op Lampedusa (ja, dat eiland in de Middellandse Zee honderd kilometer van Tunesië, waar iedere dag nog steeds ongeveer duizend vluchtelingen uit Afrika aankomen). Dit in het kader van mijn onderzoeksmaster Culturele Antropologie. Ik ga onderzoeken hoe de 'Lampedusani' omgaan met de 'immigrati', maar ik besloot dat ik, voordat ik dit succesvol kon doen, eerst mijn Italiaans eens moest opfrissen, middels een talencursus van drie weken. Pas hierna zal ik persoonlijk op een (hopelijk niet zo gammel) bootje stappen om de oversteek naar het eiland te wagen. Met die talencursus ben ik vandaag begonnen.

Na een turbulente reis ben ik afgelopen zaterdagnacht aangekomen in Catania, Sicilia. Catania is een stad die in de rook van de Etna ligt, de actiefste vulkaan van Europa, met een hoogte van meer dan drieduizend meter. Zoals je misschien wel gehoord hebt, heeft de Etna afgelopen zaterdagavond haar status als actiefste vulkaan weer eens bevestigd, en spuwde zij wat zwarte wolken. Deze wolken waren gelukkig loos alarm, maar zorgden er wel voor dat het luchtruim tot zondagochtend gesloten werd. En mijn vlucht viel natuurlijk precies in die uren.
Ik zal niet te veel uitweiden, maar uiteindelijk zijn we op Palermo gevlogen, zijn we met de bus naar Catania vervoerd, en besloot ik bij aankomst om 4 uur 's ochtends om maar op het vliegveld te gaan slapen, want de vriendin bij wie ik de komende drie weken zou slapen in Catania zat (heerlijk toeval) nog vast in Portugal. Nu slaap ik in een hostel, en ze komt morgen hopelijk aan.

De stad ligt nog vol met kleine lava-korreltjes (zie de foto's), en ik zweet me een ongeluk (om acht uur 's ochtends is het hier al 29 graden), maar ik ga niet klagen: het zijn natuurlijk maar details vergeleken bij alle andere indrukken die ik hier opdoe. Ik vind het heel leuk om eindelijk weer wat met mijn Italiaans te doen, zit heel dicht op mijn onderzoeksonderwerp (al hoor ik er alleen maar ontmoedigende dingen over, zoals dat ze geen mensen toelaten die niet bij een hulporganisatie horen), ontmoet fijne mensen, en vandaag is mijn talencursus begonnen, en het is fijn om in de hoogste groep ingedeeld te zijn en tussen mensen te zitten waar ik wat van kan leren.

Tot zover voorlopig mijn verslag. De komende drie weken heb ik iedere week twintig uur les, en 's middags opbeurende en cultureel verantwoorde activiteiten zoals het verkennen van het lokale strand, wijnen proeven, samen koken en meer van die ongein. Het lijden van de jonge Noortje, laten we het zo maar noemen.

A presto!
Baci,
Noortje