Een tussendoortje, omdat ik het niet laten kan
Door: Noortje
Blijf op de hoogte en volg Noortje
25 Juli 2011 | Italië, Catania
Lieve allemaal,
Op veler verzoek, en omdat ik het eigenlijk ook wel heel leuk vind om erover te vertellen, hierbij een kort (hmm misschien toch niet zo kort) verhaaltje over hoe ik het hier tot nu toe heb. Ik ben vandaag begonnen aan mijn derde en laatste week bij de talenschool. Hierna volgt anderhalve week rondreizen over Sicilie, waarna ik de grote oversteek ga wagen naar Lampedusa.
Mijn lessen hier zijn prima. De klassen veranderen iedere week, omdat er nieuwe studenten aankomen. Zo zit ik deze week in de klas met een Oostenrijkse, een Spanjaard, een Argentijnse en een Poolse. We hebben ’s ochtends conversatieles, met luisteroefeningen, en ’s middags grammaticales met lees- en schrijfoefeningen. Het gaat allemaal heel gemoedelijk, en al is het een grote chaos, men vindt zijn weg uiteindelijk wel. Je gaat hier wel heel erg in een microkosmos leven, omdat iedereen z’n heil bij elkaar zoekt, maar dat is ook wel leuk. Zo zijn er drie keer in de week strandactiviteiten, op vrijdag met z’n allen koken (ik had telkens andere dingen op vrijdag, maar komende vrijdag wil ik er wel graag bij zijn!), en op woensdag een cultureel uitje. Vorige week zijn we naar het Benedictijner monnikenklooster geweest, het tweede grootste van Europa, gebouwd op Romeinse en Griekse resten aangezien het hier in Catania de gewoonte is om laag over laag te bouwen (archeologisch erg interessant, maar ook voor de gewone mens, aangezien je die resten nog steeds op bepaalde plekken binnen het gebouw kunt bewonderen). De week ervoor zijn we naar de oude waterreservoirs en termen onder de Duomo geweest, echt heel stoer: hier kwamen een paar duizend jaar geleden mensen hun handjes wassen, heel gaaf. Komende woensdag hebben we echter een wijnproeverij, want naast de geest moet het lichaam natuurlijk ook wat cultuur tot zich nemen.
Mijn kamer bevalt me prima. Ik woon met drie Italiaanse meiden, Francesca, Chiara (studeren beide biologie, Chiara had haar laatste tentamen afgelopen vrijdag en ze zijn nu allebei bezig aan hun thesis) en Isabella (gynaecoloog in opleiding in het ziekenhuis om de hoek). Het huis is zeer ruim en koel, al is het een vreselijk lelijk geval met plavuizen vloeren in een super saai gebouw (zie foto). Mijn huisgenoten sleuren me af en toe mee als ze uitgaan (broodjes paardenvlees eten, de nieuwe Harry Potterfilm zien, in de baai naar lichtjes staren, kebab eten, naar een verjaardag op het strand bij een zwembad, naar een feest, etc), en dat is echt ontzettend gastvrij van ze. Ik weet niet of dat zou gebeuren in Nederland, maar ik vind het allemaal des te leuker. En ik begin er zelfs schik in te krijgen dat ik iedere dag een half uur naar school moet lopen; de mensen die mij net iets langer dan vandaag kennen zullen wel verbaasd zijn, maar ik vind dat wandelen steeds leuker...
In de weekenden heb ik natuurlijk geen les. Dus het eerste weekend ben ik naar Taormina gegaan, een dorp hoog op een heuvel, hier iets langer dan een uur vandaan. Daar is nog een geweldig amfitheater te bewonderen (zie foto’s), wat ooit door de Grieken is gebouwd, daarna voor gladiatorenspelen door de Romeinen is verbouwd, en nu nog als theater wordt gebruikt. De avond voordat ik er was werd zelfs het Requiem van Verdi opgevoerd door het London University Orchestra (ofzoiets), en al wilde ik er heel graag heen, ik was te laat om kaartjes te regelen.
Het tweede weekend (afgelopen vrijdag tot gisteren) ben ik naar de Aeolische eilanden gegaan, een eilandengroep ten noord-oosten van Sicilie, vlak boven Messina. Zeven eilanden, en het is wederom allemaal even idyllisch. Vooral vanaf een bootje, of als je de eilanden van bovenaf kunt zien. Dat wilde ik wel eens doen, dus ik heb een tochtje naar Vulcano geboekt (de zuidelijkste van de 7; de noordelijkste is Stròmboli), en in de 2 uur die we hadden op het eiland ben ik even de berg opgerend. Echt zo ontzettend gaaf! Dat uitzicht! Nu ja, bekijk de foto’s maar en oordeel zelf maar!
Dan nog wat kleine observaties en overpeinzingen, waar ik uiteraard van overstroom, maar waarvan ik maar een selectie met jullie ga delen:
In de les hadden we het op een gegeven moment over stereotypen van vakantiegangers, en over Italianen had iemand geschreven dat ze zich bij alles afvragen “Kan ik het kopen?” Ik moet bekennen dat dit beeld bevestigd werd op de Aeolische eilanden: alsof iedereen (het waren toch echt vooral Italianen) daar was om te consumeren. Iedereen droeg t-shirts, petjes en tassen met afbeeldingen en namen van de eilanden, het leek alleen te draaien om eten en souvenirs, en het viel me mee dat er op de boot niet geprobeerd werd om ons al vanalles te verkopen.
Verder draagt niemand een flesje water bij zich. Bijzonder, voor een land waar ik werkelijk iedere vijf minuten weer opnieuw dorst heb. Maar mensen zijn gewoon gewend dat ze overal waar ze komen kunnen consumeren. Dit betekent dat, zodra het buffet van de veerpont openging, al was het tien uur ’s avonds toen we vertrokken en iedereen net van het avondeten terug kwam, er meteen een enorme rij gevormd werd. Ook hebben ijswinkels, banketbakkerijen en specialiteitenwinkels het tot diep in de avond druk met het helpen van klanten.
En wat zijn ze ontiegelijk luidruchtig! Misschien weer een stereotypering, maar ik ga slapen met het geluid van kakelende Italianen, en ik sta er vervolgens weer mee op, als ik er niet ook ’s nachts door wakker gehouden word. Gelukkig ligt mijn kamer hier in Catania in een woonwijk en hebben mensen niet echt de behoefte om ieder moment van de dag met iedereen te vieren dat ze op vakantie zijn, maar op iedere toeristische plek is het gekrakeel niet van de lucht.
Tenslotte: hoe kun je verder nog een Italiaan herkennen (behalve dat in het algemeen de kans klein is dat je hier een buitenlander tegenkomt)? Naast de enorme laag make-up voor de vrouwen, de hakken en de glitters op kleding en accessoires, ook aan de grote rugzak op de rug. Denk: model jaren ’90, ooit felgekleurd, vierkant en bulky, liefst van het merk Invicta, met van die kliksluitingen, en je weet dat je goed zit.
Insomma. Mijn volgende verslag komt hopelijk van Lampedusa. Voor die tijd wil ik jullie vast waarschuwen: als je telefoon overgaat in de tweede week van augustus, en je ziet een telefoonnummer dat begint met 0039, waag het dan niet om hem vaker dan twee keer over te laten gaan voordat je opneemt. Ik probeer dan mijn lifeline te bereiken, want ik voel me dan eenzaam tussen de sympathieke doch luide Italianen. Tot die tijd ga ik als het goed is met een klasgenootje een tour rond de Etna doen, met een huisgenootje naar de zuidkust van Sicilie, en met twee zussen van een vriendin naar de westkust. Klinkt niet slecht, toch?
Veel liefs,
Noortje
PS: Mijn Italiaanse nummer is 0039-3668948304. Mijn Nederlandse nummer blijft gewoon functioneren, want ik heb 'm in een andere mobiel zitten.
Op veler verzoek, en omdat ik het eigenlijk ook wel heel leuk vind om erover te vertellen, hierbij een kort (hmm misschien toch niet zo kort) verhaaltje over hoe ik het hier tot nu toe heb. Ik ben vandaag begonnen aan mijn derde en laatste week bij de talenschool. Hierna volgt anderhalve week rondreizen over Sicilie, waarna ik de grote oversteek ga wagen naar Lampedusa.
Mijn lessen hier zijn prima. De klassen veranderen iedere week, omdat er nieuwe studenten aankomen. Zo zit ik deze week in de klas met een Oostenrijkse, een Spanjaard, een Argentijnse en een Poolse. We hebben ’s ochtends conversatieles, met luisteroefeningen, en ’s middags grammaticales met lees- en schrijfoefeningen. Het gaat allemaal heel gemoedelijk, en al is het een grote chaos, men vindt zijn weg uiteindelijk wel. Je gaat hier wel heel erg in een microkosmos leven, omdat iedereen z’n heil bij elkaar zoekt, maar dat is ook wel leuk. Zo zijn er drie keer in de week strandactiviteiten, op vrijdag met z’n allen koken (ik had telkens andere dingen op vrijdag, maar komende vrijdag wil ik er wel graag bij zijn!), en op woensdag een cultureel uitje. Vorige week zijn we naar het Benedictijner monnikenklooster geweest, het tweede grootste van Europa, gebouwd op Romeinse en Griekse resten aangezien het hier in Catania de gewoonte is om laag over laag te bouwen (archeologisch erg interessant, maar ook voor de gewone mens, aangezien je die resten nog steeds op bepaalde plekken binnen het gebouw kunt bewonderen). De week ervoor zijn we naar de oude waterreservoirs en termen onder de Duomo geweest, echt heel stoer: hier kwamen een paar duizend jaar geleden mensen hun handjes wassen, heel gaaf. Komende woensdag hebben we echter een wijnproeverij, want naast de geest moet het lichaam natuurlijk ook wat cultuur tot zich nemen.
Mijn kamer bevalt me prima. Ik woon met drie Italiaanse meiden, Francesca, Chiara (studeren beide biologie, Chiara had haar laatste tentamen afgelopen vrijdag en ze zijn nu allebei bezig aan hun thesis) en Isabella (gynaecoloog in opleiding in het ziekenhuis om de hoek). Het huis is zeer ruim en koel, al is het een vreselijk lelijk geval met plavuizen vloeren in een super saai gebouw (zie foto). Mijn huisgenoten sleuren me af en toe mee als ze uitgaan (broodjes paardenvlees eten, de nieuwe Harry Potterfilm zien, in de baai naar lichtjes staren, kebab eten, naar een verjaardag op het strand bij een zwembad, naar een feest, etc), en dat is echt ontzettend gastvrij van ze. Ik weet niet of dat zou gebeuren in Nederland, maar ik vind het allemaal des te leuker. En ik begin er zelfs schik in te krijgen dat ik iedere dag een half uur naar school moet lopen; de mensen die mij net iets langer dan vandaag kennen zullen wel verbaasd zijn, maar ik vind dat wandelen steeds leuker...
In de weekenden heb ik natuurlijk geen les. Dus het eerste weekend ben ik naar Taormina gegaan, een dorp hoog op een heuvel, hier iets langer dan een uur vandaan. Daar is nog een geweldig amfitheater te bewonderen (zie foto’s), wat ooit door de Grieken is gebouwd, daarna voor gladiatorenspelen door de Romeinen is verbouwd, en nu nog als theater wordt gebruikt. De avond voordat ik er was werd zelfs het Requiem van Verdi opgevoerd door het London University Orchestra (ofzoiets), en al wilde ik er heel graag heen, ik was te laat om kaartjes te regelen.
Het tweede weekend (afgelopen vrijdag tot gisteren) ben ik naar de Aeolische eilanden gegaan, een eilandengroep ten noord-oosten van Sicilie, vlak boven Messina. Zeven eilanden, en het is wederom allemaal even idyllisch. Vooral vanaf een bootje, of als je de eilanden van bovenaf kunt zien. Dat wilde ik wel eens doen, dus ik heb een tochtje naar Vulcano geboekt (de zuidelijkste van de 7; de noordelijkste is Stròmboli), en in de 2 uur die we hadden op het eiland ben ik even de berg opgerend. Echt zo ontzettend gaaf! Dat uitzicht! Nu ja, bekijk de foto’s maar en oordeel zelf maar!
Dan nog wat kleine observaties en overpeinzingen, waar ik uiteraard van overstroom, maar waarvan ik maar een selectie met jullie ga delen:
In de les hadden we het op een gegeven moment over stereotypen van vakantiegangers, en over Italianen had iemand geschreven dat ze zich bij alles afvragen “Kan ik het kopen?” Ik moet bekennen dat dit beeld bevestigd werd op de Aeolische eilanden: alsof iedereen (het waren toch echt vooral Italianen) daar was om te consumeren. Iedereen droeg t-shirts, petjes en tassen met afbeeldingen en namen van de eilanden, het leek alleen te draaien om eten en souvenirs, en het viel me mee dat er op de boot niet geprobeerd werd om ons al vanalles te verkopen.
Verder draagt niemand een flesje water bij zich. Bijzonder, voor een land waar ik werkelijk iedere vijf minuten weer opnieuw dorst heb. Maar mensen zijn gewoon gewend dat ze overal waar ze komen kunnen consumeren. Dit betekent dat, zodra het buffet van de veerpont openging, al was het tien uur ’s avonds toen we vertrokken en iedereen net van het avondeten terug kwam, er meteen een enorme rij gevormd werd. Ook hebben ijswinkels, banketbakkerijen en specialiteitenwinkels het tot diep in de avond druk met het helpen van klanten.
En wat zijn ze ontiegelijk luidruchtig! Misschien weer een stereotypering, maar ik ga slapen met het geluid van kakelende Italianen, en ik sta er vervolgens weer mee op, als ik er niet ook ’s nachts door wakker gehouden word. Gelukkig ligt mijn kamer hier in Catania in een woonwijk en hebben mensen niet echt de behoefte om ieder moment van de dag met iedereen te vieren dat ze op vakantie zijn, maar op iedere toeristische plek is het gekrakeel niet van de lucht.
Tenslotte: hoe kun je verder nog een Italiaan herkennen (behalve dat in het algemeen de kans klein is dat je hier een buitenlander tegenkomt)? Naast de enorme laag make-up voor de vrouwen, de hakken en de glitters op kleding en accessoires, ook aan de grote rugzak op de rug. Denk: model jaren ’90, ooit felgekleurd, vierkant en bulky, liefst van het merk Invicta, met van die kliksluitingen, en je weet dat je goed zit.
Insomma. Mijn volgende verslag komt hopelijk van Lampedusa. Voor die tijd wil ik jullie vast waarschuwen: als je telefoon overgaat in de tweede week van augustus, en je ziet een telefoonnummer dat begint met 0039, waag het dan niet om hem vaker dan twee keer over te laten gaan voordat je opneemt. Ik probeer dan mijn lifeline te bereiken, want ik voel me dan eenzaam tussen de sympathieke doch luide Italianen. Tot die tijd ga ik als het goed is met een klasgenootje een tour rond de Etna doen, met een huisgenootje naar de zuidkust van Sicilie, en met twee zussen van een vriendin naar de westkust. Klinkt niet slecht, toch?
Veel liefs,
Noortje
PS: Mijn Italiaanse nummer is 0039-3668948304. Mijn Nederlandse nummer blijft gewoon functioneren, want ik heb 'm in een andere mobiel zitten.
-
25 Juli 2011 - 15:06
Linda:
Nice! Je lijkt je toch wel goed te redden daaro, ondanks dat je het allemaal zelf uit moet zoeken. Mijn kleine observatie: wie ziet er na 1 (!) week alweer het bruinste uit in het Italiaanse klasje?! Jawel hoor, daar is ze!
En qua abundance of food: ik hoor het wel als je over de Noordzee aangedreven komt en aanspoelt in Zandvoort...
Succes met je laatste weekje Italiaans en heel veel plezier met je reisjes!!
Liefs L -
25 Juli 2011 - 16:01
Rianne:
Leuk om weer even je beleveinissen te lezen. Eerlijk gezegd zat ik al een tijdje te wachten tot er weer een berichtje van je zou verschijnen. Heel veel plezier met je uitstapjes en succes bij de laatste lessen deze week.
Liefs Rianne -
25 Juli 2011 - 18:15
Erik:
Wah, ik ben op locatie! Kus uit een naargeestig Chileens hostelreservaat -
25 Juli 2011 - 20:07
Yonah:
Ik moet bekennen dat ik toch wel een klein beetje jaloers ben op je mooie foto's en verhalen, zelfs vanuit Paramaribo, Suriname! Wat een prachtige foto's!!! Heel veel plezier op al je tripjes :) Ik ga vanavond mijn blog ook weer updaten, dus dan heb je wat te doen (mocht je je eenzaam gaan voelen :p) En terwijl ik dit schrijf begint het abrupt te stortregenen hier, het lijkt potjandorie nederland wel :p Maar goed, ajeto, ik zie je gauw! Veel liefs, xxx -
25 Juli 2011 - 20:08
Bep:
Foutje, mijn bericht staat bij het vorige reisverslag xxx Bep -
25 Juli 2011 - 20:09
Yonah:
ps. Hier in Sur is het weinig anders gesteld met de abundance of food, ik kom rond 19 augustus ws ook aangedobberd op de noordzee :D -
26 Juli 2011 - 08:47
Machteld:
Noortje! Klinkt goed! Blijf genieten, dingen beleven en lol maken (en verslagen schrijven!)
liefs! -
26 Juli 2011 - 13:34
Els Oosterhuis:
Hoi Noortje, weer heel leuk om je verslag te lezen en op de hoogte te zijn van je avonturen. Volgen die Italiaanse meisjes ook een of andere cursus of lopen ze stage voor hun studie? Ik bewonder je reislust zelfs in de hitte.Mooi en interessant land. Wij blijven hier heel helder met al die nattigheid. Liefs, Els -
26 Juli 2011 - 19:39
Judith:
Noor!
luide italianen.. maken ze jou ook luid of word je er rustiger van?
ik zit hier tussen de Amerikanen die ook bijzonder luid kunnen zijn.
Succes met toegelaten worden op Lampedusa. Je kunt het altijd nog via Libië proberen, maar hou dat ajb als een allerallerlaatste optie want hij lijkt me niet erg veilig.
Geniet van de zon, want ik zie er niet zo veel van hier in Engeland.....
x! -
28 Juli 2011 - 14:40
Willemijn:
ha Noortje!
Leuk, leuk, je hebt het naar je zin zo te lezen en te zien! Ik heb SUPERVEEl zin in de vakantie! Echt heel leuk dat we elkaar treffen! Tot dan! liefs, Willemijn -
28 Juli 2011 - 21:20
Edwina:
Hee Noortje!
Wat leuk om weer over je belevenissen te lezen! Je hebt het goed naar je zin zo te lezen en zo te zien aan je foto's, leuk!
Had je nou al een slaapplaats voor Lampedusa gevonden?
Veel plezier en succes!
Liefs, Edwina -
29 Juli 2011 - 06:22
Tom & Jorine:
Haa die Noor!
Leuk leuk leuk, wat een avonturen beleef je toch weer. Als wij vanuit regenachtig Letland met koude stranden zien 'hoe lekker' het water er op jouw foto's uit ziet, zijn we een beetje jaloers ;) Mssn volgend jaar Italie?! Of mssn moeten we wel eerder komen, kunnen we jou daar ook nog meeten. Jorine, die een overvloed aan thee consumeert (hoe kan t ook anders ;)), heeft verder geen inspiratie, dus wij zeggen: toedeloe vanuit Riga. - T&J -
29 Juli 2011 - 12:32
Rineke:
Chicka, mooie verhalen :) je weet t weer goed levendig te maken... Een soort 'eten, bidden en beminnen' op zn Noortje's. Geniet, Consumeer en nouja dat beminnen moet maar ff wachten hehe ;)
Lifelines zijn altijd open, maar ff diep ademhalen en weten dat wij allemaal jaloers zijn dat jij daar zit, en je kunt er weer tegenaan hehe
Dikke kusss!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
